Η συμφιλίωση

20 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ «Θα θέλατε να πιείτε κάτι;» Τα είχε χαμένα. Δεν μπορούσε να αρθρώσει κουβέντα. Από μικρό παιδί ένιωθε μια ανεξήγητη αντιπάθεια για τα γερμανικά. Πέντε χρόνια σε ινστιτούτο γερμανικών στα γυ- μνασιακά του χρόνια –σ’ αυτό επέμειναν ο γερμανομαθής παππούς και ο πατέρας του–,και μόνο κάποιες σκόρπιες λέ- ξεις και φράσεις θυμόταν από εκείνη την περίοδο. Το τελευταίο εξάμηνο, όταν είχε ήδη αποφασίσει να δουλέψει στο Μόναχο, η επάρκεια της γλώσσας αποτελού- σε προϋπόθεση για να κάνει την αίτηση.Παραιτήθηκε από τη θέση του επίκουρου στο νοσοκομείο, για να είναι προ- σηλωμένος στον στόχο του, κι άρχισε εντατικά μαθήματα γερμανικών με έναν εξαιρετικό καθηγητή που είχε βρει η Αντιγόνη. Και τώρα, τη στιγμή αυτή της δοκιμασίας, η γλώσσα του ήταν δεμένη κόμπος. «Χαλαρώστε, αγαπητέ μου. Είμαι σίγουρος ότι σε λίγο θα μπορέσουμε να μιλήσουμε. Αρχικά θα ήθελα να σας πω ότι μου άρεσε το βιογραφικό σας, είναι λιτό και συγχρόνως ιδι- αίτερα κατατοπιστικό» είπε ο καθηγητής μπαίνοντας κατευ- θείαν στο θέμα. Μιλούσε αργά. Ήταν φανερό ότι προσπαθούσε να τον βοηθήσει.Σηκώθηκε,πήγε στο γραφείο και πήρε τον φάκελο με τα έγγραφα που είχε στείλει ο Ορέστης. «Εδώ γράφετε ότι μιλάτε γερμανικά.Μήπως όμως θέλετε να μιλήσουμε αγγλικά; Εγώ βέβαια θα προτιμούσα στη γλώσσα μου».