Η συμφιλίωση

Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ 19 ρώθηκαν τα βλέμματά τους και ο τρόπος που τον κοίταξε του θύμισε κάτι πολύ οικείο.Δεν είχε όμως την πολυτέλεια εκεί- νη τη στιγμή να το διερευνήσει. Καθόταν σε μια αναπαυτική πολυθρόνα πίσω από ένα δρύινο γραφείο γεμάτο χαρτιά κι έναν υπολογιστή. Το φως της οθόνης αντανακλούσε στα γυαλιά του. Στον τοίχο, πίσω από την πολυθρόνα, υπήρχαν κρεμασμένα μια σειρά από πτυχία,ένας εντυπωσιακός πίνα- κας ζωγραφικής και τρεις φωτογραφίες. Το βλέμμα του στά- θηκε πάνω τους. Οι δύο απεικόνιζαν τοπία της γερμανικής υπαίθρου και η άλλη ένα πρόσωπο,ενώ ήταν καδραρισμένες με έναν λεπτό και διακριτικό πήχη και τράβηξαν αμέσως την προσοχή του.Η βιβλιοθήκη που συμπλήρωνε τη λιτή διακό- σμηση του γραφείου ήταν ξέχειλη από βιβλία και περιοδικά. Μια γρήγορη ματιά ήταν αρκετή για να διαπιστώσει ότι τα περισσότερα ήταν ιατρικά συγγράμματα. Ο καθηγητής σηκώθηκε από την πολυθρόνα, τον πλησία- σε και του έσφιξε δυνατά το χέρι. «Καλώς ήλθατε στη Γερμανία και στην πόλη μας, κύριε Ιωάννου. Αλήθεια, πρόφερα σωστά το όνομά σας;» του είπε με σπαστά ελληνικά . «Είμαι ο Κλάους Χάινριχ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο και διευθυντής της κλινικής στην οποία υποβάλατε την αίτηση». Η προσπάθεια που έκανε να μιλήσει στη γλώσσα του έκα- νε πιο απλά τα πράγματα. Ο καθηγητής κάθισε σε μία από τις πολυθρόνες που βρί- σκονταν μπροστά από το γραφείο και του πρότεινε να καθί- σει απέναντί του.