Η στενή πύλη

H Σ Τ Ε Ν Η Π Υ Λ Η 13 και η Αλίσα. Η Αλίσα είναι δύο χρόνια μεγαλύτερή μου, η Ζυλιέτ έναν χρόνο μικρότερή μου. Ο Ρομπέρ είναι ο πιο μικρός απ’ τους τέσσερις. Ο σκοπός μου δεν είναι να καταγράψω εδώ τις πρώτες μου αναμνήσεις, αλλά εκείνες μόνο που σχετίζονται με αυ- τή την ιστορία. Μπορώ να πω ότι όλα ξεκινούν τη χρονιά ακριβώς που πέθανε ο πατέρας μου. Ίσως η ευαισθησία μου, που είχε αυξηθεί λόγω του πένθους μας, και αν όχι λόγω της θλίψης μου, οπωσδήποτε λόγω της θλίψης της μητέρας μου, με προδιέθετε για νέες συγκινήσεις. Είχαωρι- μάσει πριν την ώρα μου. Όταν, εκείνη τη χρονιά, ξαναπή- γαμε στο Φονγκεζμάρ, η Ζυλιέτ και ο Ρομπέρ μου φάνηκαν ακόμα πιο μικροί αλλά, ξαναβλέποντας την Αλίσα, κατάλα- βα ξαφνικά ότι είχαμε πάψει και οι δύο να είμαστε παιδιά. Ναι, είναι πράγματι η χρονιά που πέθανε ο πατέρας μου. Εκείνο που επιβεβαιώνει την ανάμνησή μου είναι μια συ- ζήτηση της μητέρας μου με τη μις Άσμπερτον, αμέσως μετά την άφιξήμας. Είχαμπει απροειδοποίητα στο δωμάτιο όπου η μητέρα μου κουβέντιαζε με τη φίλη της. Μιλούσαν για τη θεία μου. Η μητέρα μου ήταν εξοργισμένη που είχε βγάλει τα μαύρα πριν καλά καλά τα βάλει. (Μου είναι, για να πω την αλήθεια, εξίσου αδύνατον να φανταστώ τη θεία μουμεμαύραόσο τημητέραμουμε ανοιχτόχρωμοφόρεμα). Εκείνη την ημέρα, ηΛυσίλΜπυκολένφορούσε, αν θυμάμαι καλά, ένα φόρεμα από μουσελίνα. Η μις Άσμπερτον, συμ- βιβαστική όπως πάντα, προσπαθούσε να ηρεμήσει τη μη- τέρα μου. Πρόβαλε δειλά το εξής επιχείρημα: «Στο κάτω κάτω, και το άσπρο πένθιμο χρώμα είναι».