Η Σμαρώ και οι καρτ ποστάλ

Γυρίζω σαστισμένη προς την πόρτα και της απαντώ θυμωμένα: «Ποιο σχολείο, μαμά; Εδώ έχουμε καρτ ποστάλ! Βλέπεις;». Και κολλάω στο πρόσωπό της τη Γουινέα-Κονακρί. «Δική σου είναι;» Η μαμά με κοιτάζει με δυο τεράστια ερω- τηματικά για μάτια. «Ποια Γουινέα, Σμαρώ; Πάλι ταξιδεύεις με τον νου σου; Από πού και ως πού αυτή η καρτ ποστάλ να είναι δική μου, αφού βρίσκεται στο δωμάτιό σου; Με τέτοια ακαταστασία εδώ μέσα πώς να βγάλεις άκρη; Έλα να πιεις το γάλα σου και να φύγουμε». Κάνει στροφή και εξαφανίζεται στον διά- δρομο. Αναρωτιέμαι αν στη Γουινέα-Κονακρί υπάρχουν σχολεία και αν οι μαμάδες γκρινιά- ζουν τα πρωινά για το γάλα που κρυώνει… 9