Η σκηνή των μεγάλων ονείρων

16 «Φυσικά» έσπευσε να απαντήσει η Έλσα βλέποντας τον κύριο Μπόρχες να μένει ξαφνικά άφωνος. «Αύριο θα συ- νεχίσουμε με τις υπόλοιπες σκηνές. Σήμερα το απόγευμα παρακαλώ να περάσετε από το βεστιάριο». Οι τρεις νεράιδες του δάσους, όμορφες και οδυνηρά νέες, χαιρέτησαν με γάργαρα γέλια κι έφυγαν γρήγορα γρή- γορα από τη σκηνή. Η Έλσα νόμισε πως τις είδε να περ- πατούν στις μύτες, πάνω στα σανίδια, αιθέριες σαν να πετούσαν, κι ευχήθηκε μέσα της να μην είχε πάρει είδηση ο Μαξ τέτοια ντροπή. «Εγώ ήθελα έναν Άμλετ » γκρίνιαξε ο σκηνοθέτης. «Όλα καλά θα πάνε» τον παρηγόρησε η βοηθός του. Ο Μαξ Μπόρχες είχε γίνει διάσημος, προτού κλείσει τα τριά- ντα, όταν όλοι οι κριτικοί εγκωμίασαν το Όνειρο θερινής νυκτός στο Δημοτικό Θέατρο της Μανρέσα: ήταν μια παράσταση ευφάνταστη και συνταρακτική ταυτόχρονα. ΟΜπόρχες όχι μόνο είχε αξιοποιήσει την πλέον παραδοσιακή σαιξπηρική εκδοχή, ανατρέχοντας στις παλαιότερες διασταυρωμένες πηγές, αλλά επιπλέον τόσο η απόδοση του κειμένου όσο και η σκηνοθεσία του ήταν άψογες. Παρότι οι ηθοποιοί δεν ήταν απόλυτα επαγγελματίες, και παρά τον πολύ χαμηλό συνολικό προϋπολογισμό του έργου, ο νέος σκηνοθέτης εί- χε καταφέρει να εντυπωσιάσει το κοινό με την καθαρότητα και την ψυχή της παράστασής του. Και παρότι εκ των υστέ- ρων ορισμένοι φθονεροί διαβεβαίωναν ότι ο Μπόρχες είχε καταφέρει να ξεχωρίσει εκείνο τον καιρό επειδή τύγχανε μιας τιμητικής προβολής σε διάφορα φεστιβάλ θεάτρου, οι κριτικοί εξέφρασαν την πεποίθηση ότι μετά τη συγκεκριμέ-