Η σιωπή δεν σε κρατά ζωντανό

2 Καρπενήσι, 19 Ιουλίου 2018, 4 μ.μ. Η Νίνα ανοίγει ξαφνικά τα μάτια της. Το απογευματινό φως χαϊδεύει το λευκό κεφάλι της. Παρότι είναι ενενήντα τριών ετών, οι ρυτίδες που απλώνονται στο πρόσωπό της είναι δια- κριτικές. Το ίδιο και ο τρόπος που χαϊδεύει τον αριθμό στον αριστερό της πήχη. Ο αριθμός είναι θολός, τα ψηφία δεν ξεχωρίζουν, πρέπει κανείς να τα κοιτάξει πολύ προσεκτικά για να μπορέσει να τα διαβάσει. Όμως είναι εκεί, εδώ και εβδομήντα πέντε χρόνια, και η Νίνα περνάει απαλά τα δάχτυλά της πάνω τους κάθε φορά που ξυπνάει από τον ύπνο της, λες και θέλει να μαλακώσει έναν απροσδιόριστο πόνο. Η εγγονή της, η Σοφία, μπαίνει σαν σίφουνας στην κουζίνα. Μόλις έχει ολοκληρώσει μια σπουδαία αποστολή. Νιώθει ικα- νοποιημένη. Η Νίνα την ακούει να ανοίγει το ψυγείο, να παίρνει με θόρυβο ένα μπουκάλι νερό και να πίνει λαίμαργα. Διψούσε πολύ, όπως κάθε φορά που γύριζε από τις τεράστιες πεζοπο- ρίες της. Περπατάει η Σοφία. Περπατάει πολύ. Της αρέσει να χάνεται στα βουνά, στις διαδρομές που χαράσσουν οι ορειβατικοί σύλ- λογοι, αλλά πιο πολύ της αρέσει να ανοίγει δικά της μονοπάτια.