Η σιωπή δεν σε κρατά ζωντανό

Τ Α Σ Ο Σ Π Α Π Α Ν Α Σ Τ Α Σ Ι Ο Υ 24 που εκείνος της προσφέρει, ακουμπά το μπαστούνι δίπλα της, στρώνει τα ρούχα και τακτοποιεί με μια κοκέτικη κίνηση τα μαλλιά της, ρίχνει μια ματιά στα πιτσιρίκια που παίζουν, χαμο- γελάει γλυκά και στρέφεται με το ίδιο χαμόγελο στον Άλκη, που τόσην ώρα την παρακολουθεί με προσοχή, περιέργεια και έναν μικρό θαυμασμό. «Θα αναρωτιέστε ποια είμαι και από πού σας ξέρω, φαντά- ζομαι» λέει με ήρεμη φωνή και, πριν προλάβει να σχολιάσει ο Άλκης, συνεχίζει: «Γνώριζα την οικογένειά σας, κύριε Απτόσο- γλου. Ήμασταν γείτονες. Οι αδελφές μου και εγώ είχαμε φιλική σχέση με τον πατέρα σας και τις θείες σας. Παίζαμε μαζί». Ο Άλκης κρατάει την ανάσα του.