Η πρώτη συνάντηση με τον ψυχαναλυτή

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ 69 Τι να γίνει; – Ασφαλώς επιβάλλεται κάποιος σχολικός προ- σανατολισμός. Είναι όμως στ’ αλήθεια τόσο επείγων; (Είναι λυπηρό που το παιδί δεν εξετάστηκε νωρίτερα· πιθανόν να είχαν αποφευχθεί σφάλματα και αποτυχίες.) Για τι πρόκειται εντέλει; – Για ένα ανικανοποίητο της μητέρας ως κοριτσιού. «Δεν είμαι παρά μια καημένη γυναικούλα». Αυτά τα λόγια, το παιδί τα προφέρει σαν ηχώ («καημένη μανούλα»), σαν για να τονίσει τη δική της απαξία. Αυτή την καταθλιπτική μητέρα, που δεν καταφέρνει ποτέ να τη γεμίσει, το παιδί πασχίζει τουλάχιστον να την απασχολεί με τις αποτυχίες του και με τη φοβική του συμπεριφορά, συ- μπεριφορά που εμφανίζεται εδώ περισσότερο ως έκφραση της μητρικής επιθυμίας παρά σαν η ίδια η ασθένεια του παιδιού. Και ο πατέρας; – Παραιτημένος ως άντρας, μου ομολογεί: «Μέμφομαι τον εαυτό μου που έδωσα τον γιο μου στις γυναίκες, αλλά δεν μπορούσα να μάχομαι συνεχώς, η ζωή θα ήταν μια κόλαση». Παιδί-άθυρμα, αφημένο στις γυναίκες του σπιτιού «για να έχουμε ησυχία», έτσι εμφανίζεται ο Φραγκίσκος. Όσο η σχολική του φοίτηση αποτελεί έκφραση της μητρικής ονειροπόλησης και ενός στοιχήματος ανάμεσα σε δύο γυναίκες, το παιδί δεν μπορεί παρά να αισθάνεται, όπως και ο πατέρας, πως τίποτα δεν το αφορά – αυτός είναι ο τρόπος του να προ- φυλάσσεται από σοβαρές νευρωτικές συγκρούσεις. Προτείνεται μια απόπειρα ψυχανάλυσης. Ήδη η μητέρα αναδιπλώνεται. «Φοβάμαι ότι όλα αυτά θ’ αλλάξουν τις συνή- θειές μας». – Κι εσείς, κύριε, τι σκέφτεστε γι’ αυτό;