Η πρώτη συνάντηση με τον ψυχαναλυτή

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΗ 70 «Σας το είπα, πάει καιρός που παραιτήθηκα. Θέλω την ησυ- χία μου· η γυναίκα μου είναι ελεύθερη». Ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει ένα παιδί σχεδόν μη αναγνω- ρισμένο από τον πατέρα του. Τι μπορεί να κάνει ο αναλυτής εκτός από το να περιμένει; Επιβάλλοντας εκβιαστικά εδώ μια ψυχανάλυση η οποία αγγίζει τόσο βασικά προβλήματα στο επίπεδο του ζευγαριού, διακιν- δυνεύουμε άλλης τάξης δυσκολίες. Άμεσα παραμένει τουλάχιστον η δυνατότητα να εκφραστεί με λόγια για το παιδί 6 (μπροστά στους γονείς) η κατάστασή του και η σημασία των σχολικών του αποτυχιών. Μια αναλαμπή ελπίδας για το αγόρι που νόμιζε πως ήταν εντελώς ηλίθιο. Αλλά ένα άγχος για τη μητέρα που με δυσκολία κρύβεται: «Ερχόμουν για να μου συστήσετε ένα σχολείο. Αι- σθάνομαι πως όλα αυτά θα με αρρωστήσουν πάλι». – Όμως όχι, μανούλα, θα είμαι ευγενικός, θα δεις. Έξοδος του ζευγαριού και του παιδιού. Γιατί πράγματι να αλλάξει οτιδήποτε όταν όλα φαίνονται τόσο καλά στη θέση τους; Αυτό το ερώτημα μου επιβάλλεται και θα ήθελα να το απο- διώξω, να ωθήσω αυτό το ζευγάρι σε τι; Να υιοθετήσει μια συμπεριφορά που να αντιστοιχεί στην ηθική μου; 6 Εξηγώ στο παιδί ότι οι αποτυχίες του δεν συνδέονται με κάποιο νοη­ τικό έλλειμμα. Έχουν νόημα για τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε, προ- στατευμένος ενάντια σε οτιδήποτε ζωντανό από μια μαμά ορφανή από πατέρα όταν ήταν κοριτσάκι. «Αν η μαμά είχε μπαμπά, θα φοβόταν λιγό- τερο μήπως ο σύζυγός της γίνει ένας πολύ θυμωμένος μπαμπάς. Ο θυμός του μπαμπά θα σε είχε βοηθήσει να γίνεις άντρας, αντί να μένεις το μωρό που έχει τους φόβους της μαμάς».