Η πρώτη λέξη

Η ΠΡΩΤΗ ΛΕΞΗ [ 15 ] τη λέξη «άρος». Μου φάνηκε ότι υπηρετούσε άριστα το νόημά της, τη βρήκα σπαραξικάρδια σαν κραυγή, ίσως λόγω της συντομίας της, ίσως εξαιτίας του ρο , στο οποίο προσδίδουν ιδιαίτερη έμφαση τα δυο φωνήεντα που το περιβάλλουν. Συνειδητοποίησα πόσο ασήμαντη και σχε- δόν φλύαρη είναι η λέξη «δυστυχία». Γιατί καταργήσαμε το άρος και νομιμοποιήσαμε τη δυστυχία; Ποιος έκανε αυτή την ανόητη επιλογή; Η αντίστοιχη ισπανική λέξη μοιάζει απελπιστικά με την ελληνική: desdicha. Ούτε η γαλλική malheur μου φάνηκε ικανοποιητική, αν και πε- ριλαμβάνει το ρο . Πρόκειται όμως για ένα ρο ισχνό, αναι- μικό, που δεν σημαίνει τίποτε. Τις παραμονές των Χρι- στουγέννων, που τις πέρασα συντροφιά με τον αδελφό μου, έμαθα ότι, κατά τον Πλάτωνα, το ρο μιμείται τη ροή του νερού. Ενώ μου μιλούσε, οΜιλτιάδης είχε βγάλει από το τσε- πάκι του γιλέκου του μια συσκευή με την οποία τρύπησε το μικρό του δάχτυλο. Πρώτη φορά τον έβλεπα να το κάνει αυτό και ομολογώ ότι με τρόμαξε η μικρή κόκκινη σταγόνα που ανάβλυσε. – Πρέπει να μετράω πρωί βράδυ το ζάχαρό μου. Τρυ- πάω άλλο δάχτυλο κάθε φορά. Μου είχε δείξει τη μικρή οθόνη που ήταν ενσωματω- μένη στη συσκευή και στην οποία εμφανίστηκε το νού- μερο 220.