Η πρώτη λέξη

Η ΠΡΩΤΗ ΛΕΞΗ [ 11 ] νόταν εξίσου ξαφνικά. Το ποτήρι με το νερό που είχα μπροστά μου αποκτούσε κατά διαστήματα μια εκτυφλω- τική λάμψη, ζωντάνευε, σαν κάτι να ήθελε να μου πει. «Έτσι είναι, κάτι θέλει να μου πει, αλλά δεν το ξέρει», συλλογίστηκα, και για άλλη μια φορά κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Ο καιρός είναι εξαιρετικός. Νομίζεις ότι ήρθε η άνοιξη, ενώ είμαστε ακόμη στις αρχές του Γενάρη. Μήπως δια- νύουμε τις περίφημες Αλκυονίδες μέρες, που διακόπτουν προσωρινά τη ροή του χειμώνα; Ουδέποτε κατάφερα να μάθω πότε πέφτει αυτή η εκεχειρία. Γιατί βιάστηκα τόσο να φύγω από το διαμέρισμα του boulevard Haussmann; Έφυγα την επομένη της κηδείας, που έγινε το Σάββατο, 5 του μηνός. Σήμερα έχουμε 9. Ο καιρός ήταν χειμωνιά- τικος στο Παρίσι, έβρεξε μάλιστα την ημέρα της ταφής. Έβλεπα τις σταγόνες να πέφτουν στο παρμπρίζ του αυ- τοκινήτου της Αλίκης ενώ πηγαίναμε προς το νεκροτα- φείο του Μονπαρνάς. Αυτές που δεν τις έφταναν οι υα- λοκαθαριστήρες έμεναν καρφωμένες στο τζάμι. Τις συ- γκρατούσε η πίεση του αέρα όσο τρέχαμε. Μόλις όμως παρκάραμε το αυτοκίνητο, κατρακύλησαν όλες μαζί. Η βροχή σταμάτησε λίγο αργότερα. Διαπίστωσα ότι είχε προλάβει να καθαρίσει το φύλλωμα των δέντρων, να ξε- πλύνει τα μνήματα, να κάνει την τουαλέτα του νεκροτα- φείου ώστε να υποδεχθεί αξιοπρεπώς τον αδελφό μου.