Η πρώτη λέξη

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 10 ] – Είδες, μου δήλωσε με αυταρέσκεια, δεν τα έσπασα, απλώς τα ράγισα! Έδινε από τότε μεγάλη σημασία στην ορθή χρήση των λέξεων. Ελάχιστα έμενε στην παραλία μετά το μπάνιο. Μόλις στέγνωνε, έσπευδε να χωθεί κάτω από την πέργκολα της πλησιέστερης ταβέρνας. – Ο ήλιος αγνοεί τις σκιές, έλεγε. Δεν υποψιάζεται καν ότι υπάρχουν. Το γεγονός είναι ότι με κυρίευσε μια έντονη συγκίνη- ση προχθές το πρωί όταν ξεπρόβαλε ένας λαμπρός ήλιος μέσα από τα σύννεφα που σκέπαζαν τον αττικό ουρανό. Καθόμουν σ’ ένα καφενείο της πλατείας Κολωνακίου, όπου είχα ραντεβού με τη Μαργαρίτα. Αμέσως γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου. «Βρε Μιλτιάδη, βρε Μιλτιάδη», μουρμούρισα, «πώς μας το έκανες αυτό;» Είδα τη Μαρ- γαρίτα να πλησιάζει μέσα από τα δάκρυά μου. – Ο ήλιος φταίει, της εξήγησα. – Πάμε τότε να καθίσουμε μέσα, αποφάσισε και με έπιασε από τη μασχάλη για να με βοηθήσει να σηκωθώ. Ο ήλιος με επισκέφθηκε ξανά χθες το πρωί ενώ έπινα καφέ στο μπαλκόνι μου. Δεν με φώτιζε απευθείας. Έλου- ζε όμως το αντικρινό διαμέρισμα, όπου μια κοπέλα κα- θάριζε τα τζάμια. Πότε πότε μου έστελνε μια ισχυρή ανταύγεια, που διέτρεχε πέρα δώθε το μπαλκόνι και χα-