Η πρώτη λέξη

Η ΠΡΩΤΗ ΛΕΞΗ [ 19 ] τών του, τον άκουσα να της επισημαίνει με υποδειγμα- τική αβρότητα τις παραδρομές και τα κενά που είχε εντοπίσει στο γραπτό που βαστούσε στα χέρια του. Ήταν το πρώτο κεφάλαιο μιας διδακτορικής διατριβής με θέμα την απόδοση των γαλλικών κυρίων ονομάτων στα ελληνικά και των ελληνικών στα γαλλικά. Αφού υπέ- δειξε στη Ναταλία μερικά γλωσσικά λάθη -το κείμενό της ήταν γραμμένο στα γαλλικά- της είπε: – Στη θέση σου θ’ αφιέρωνα ολόκληρο το πρώτο κε- φάλαιο στις αλλοιώσεις που έχουν υποστεί οι καταλήξεις των αρχαίων ελληνικών ονομάτων κατ’ αρχάς από τους Λατίνους, που μετατρέπουν συστηματικά το -ος σε -us. Ο Όμηρος γίνεται Homerus, ο Πίνδαρος Pindarus, ο ΌλυμποςOlympus. Διατηρούν όμως την κατάληξη σε -ης, που προφερόταν άλλοτε -ες, γράφουν Socrates, Alcibia- des, Aristoteles. Οι Γάλλοι καταργούν απλούστατα την τελευταία συλλαβή, λένε Homère, Pindare, Olympe, So- crate, Alcibiade, Aristote. Εγώ έδιωχνα τα περιστέρια που μας είχαν περικυκλώ- σει, τους έριχνα κλοτσιές, τους πέταγα νερό. Δεν τα χω- νεύω τα περιστέρια, μου φαίνεται ότι έχουν πολλαπλα- σιαστεί και ότι έχουν παχύνει αισθητά. Έχουν επίσης αποθρασυνθεί, ένα ανέβηκε στο τραπέζι μας και λίγο έλειψε να ρίξει χάμω το καπέλο του αδελφού μου. Το είχε τοποθετήσει ανάποδα, έτσι μπόρεσα να διαπιστώσω