Η πρώτη λέξη

Η ΠΡΩΤΗ ΛΕΞΗ [ 17 ] στους καταλόγους των εστιατορίων, ζητούσε μάλιστα από τα γκαρσόνια συμπληρωματικές εξηγήσεις για το καθένα, χωρίς ποτέ, προς μεγάλη τους έκπληξη, να πα- ραγγέλνει κανένα. Με στεναχωρούν τώρα οι στερήσεις που βίωσε. Πολύ θα χαιρόμουν αν μάθαινα ότι αγόραζε πότε πότε, το καλοκαίρι, κρυφά από τη γυναίκα του, κρυφά κι από την κόρη του, ένα παγωτό ξυλάκι σαν αυτά που τρώγαμε παιδιά. Τακτοποιούσε τα φάρμακά του μέσα σ’ ένα σπιρτό- κουτο που χρονολογούνταν από την εποχή της δικτα- τορίας των συνταγματαρχών. Η ετικέτα του απεικόνιζε έναν φαντάρο σε στάση προσοχής με φόντο τον φοίνι- κα, το μυθικό πουλί που ξαναγεννιέται μεσ’ από τις στά- χτες του και το οποίο οι πραξικοπηματίες είχαν αναδεί- ξει σε σύμβολο των νέων καιρών που μας μαγείρευαν. Γιατί το είχε κρατήσει αυτό το κουτί; Δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ρωτήσω. Μπορεί οι περιορισμοί που του είχαν επιβάλει οι γιατροί να του θύμιζαν το επάρατο εκεί- νο καθεστώς. Μπορεί να ήλπιζε ότι τα βάσανά του θα έπαιρναν κάποτε τέλος, ότι θα ανακτούσε την ελευθερία του. Η χούντα τον είχε αναγκάσει να διακόψει τα ταξίδια του στην Ελλάδα. Δεν τα είχε ξαναρχίσει παρά μετά την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Είχε βάλει στόχο να δει όλα τα νησιά και τα επισκε- πτόταν με την αλφαβητική τους σειρά, δύο ή τρία κάθε