Η πρώτη λέξη

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 16 ] – Καλά πάω, είχε σχολιάσει. Ήταν αισιόδοξος. Πίστευε ότι, αν ακολουθούσε κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών, θα ξεπερνούσε τα προ- βλήματά του. Δεν έπασχε μόνο από ζάχαρο αλλά και από κίρρωση του ήπατος, καθώς και από υπέρταση. Πριν μερικούς μήνες του είχαν βάλει μπαλονάκι σε μια αρτη- ρία. Είχε δει πολλούς γιατρούς τα τελευταία χρόνια, κα- νείς όμως δεν είχε σταθεί ικανός να μας εξηγήσει τι είχε βλάψει το συκώτι του, δεδομένου ότι έπινε ελάχιστα. Είχε δεχθεί στωικά τους νέους κανόνες ζωής που του είχε υπαγορεύσει η κατάσταση της υγείας του. Είχε κόψει το κάπνισμα, ακολουθούσε μια αυστηρότατη δίαιτα, δεν έπινε πια ούτε στάλα κρασί και περπατούσε ανελλιπώς μία ώρα την ημέρα. Του κακοφαινόταν μόνο που δεν μπορούσε να φάει γλυκά. Τα λάτρευε τα γλυκά από μι- κρός, γελούσαν και τ’ αυτιά του κάθε φορά που η μάνα μας ξεκινούσε να φτιάξει τούρτα σοκολάτα. Δεν ξεκολ- λούσε από κοντά της ώσπου να ολοκληρώσει το γλύκι- σμα, που πρώτος αυτός δοκίμαζε. Η λαιμαργία του δεν είχε ατονήσει με τα χρόνια, θα έλεγα μάλιστα ότι την είχαν οξύνει οι απαγορεύσεις των γιατρών. Χάζευε τις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων, κοντοστεκόταν μπρο- στά στα παγωτατζίδικα. – Ωραία δεν μυρίζουν τα παγωτά; με ρωτούσε. Διάβαζε εμβριθώς την περιγραφή των γλυκισμάτων