Η προφητεία των Μάγια (Οι φύλακες του χρόνου)

[ 15 ] κες, η κλιματική αλλαγή, να αποτελούσε αντίδραση του οργα- νισμού σε αυτούς τους ερεθιστικούς παράγοντες. Η Σαλ δεν ασπαζόταν απόλυτα αυτή τη θεωρία, αλλά ήταν μια εύστοχη μεταφορά. Σε τελική ανάλυση, αυτό που μετρούσε ήταν ο πλανήτης. Αυτή η ντελικάτη γαλάζια σφαίρα μέσα σ’ ένα χωρίς ζωή άπειρο σύμπαν. Αν ήταν πραγματικά ο μοναδικός τόπος στο σύμπαν που φιλοξενούσε ζωή, τότε η διατήρηση αυτού του βιοχημικού ατυχήματος δεν ήταν πολύ πιο σημαντική από τη διατήρηση ενός και μόνο μεμονωμένου είδους; Οι δεινόσαυροι είχαν την εποχή τους. Τα θηλαστικά είχαν την εποχή τους. Οι άνθρωποι είχαν κι αυτοί την εποχή τους, και σίγουρα κάτι άλλο θα ακολουθούσε μετά. Αυτός ο τρόπος σκέψης είχε κάτι πολύ καθησυχαστικό: Η ζωή θα συνεχιζόταν και μετά το 2070. Απλά όχι για τους ανθρώ- πους. Όμως, πριν συμβούν όλα αυτά, πριν έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την ανθρωπότητα, θα γεννιόταν ένα κορίτσι με το όνομα Σαλίνα Βίκραμ, που θα ζούσε μια γεμάτη και, αν όλα πήγαιναν καλά, ευτυχισμένη ζωή. Όσο ευτυχισμένη, τέλος πά- ντων, μπορεί να είναι μια ζωή μέσα σ’ έναν κόσμο μολυσμένο και εξαντλημένο, που πλήττεται από λιμούς και πλημμύρες. Η Σαλ ήπιε άλλη μια γουλιά καφέ. Καθώς χάζευε τον φούρ- ναρη να στήνει την πραμάτεια του στην άκρη του δρόμου, συ- νειδητοποίησε πως η ίδια τουλάχιστον –αν όχι και οι άλλοι– είχε ήδη μια αποστολή, ένα σχέδιο δράσης. Μπορεί ο Λίαμ, ηΜάντι και ο Ρασίμ να εξακολουθούσαν να αναρωτιούνται τι υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνουν στο εξής, αυτή όμως ήξερε. Ο Γουολντστάιν έχει δίκιο. Η ιστορία πρέπει να ακολουθήσει την προδιαγε- γραμμένη πορεία της, κι ας μη μας αρέσει το πού θα μας οδηγήσει αυτό τελικά. Δε γίνεται να την αλλάξουμε. Και δε θα τους αφήσω να το κάνουν.