Η προφητεία των Μάγια (Οι φύλακες του χρόνου)

[ 13 ] ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 1889, Λονδίνο Η Σαλίνα Βίκραμ δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Θέλει άλλα εκατόν τριάντα χρόνια. Θα γεννηθεί όμως. Ο αληθινός εαυτός μου. Είναι πολύ παράξενη αίσθηση, ξέρετε… Νιώθω σαν κάτι εξωπραγματικό, σαν φάντασμα. Η Σαλ χάζευε την πρωινή κίνηση της οδού Φάρινγκντον από την «καφετέρια» στο πίσω μέρος του κάρου. Καπνός υψω- νόταν από τη μια άκρη της πλατφόρμας, εκεί όπου ο σερβιτόρος καβούρδιζε κόκκους καφέ πάνω από πυρωμένα κάρβουνα. Στην απέναντι πλευρά του πολύβουου δρόμου ένας φούρναρης έστη- νε στην άκρη τον παράνομο πάγκο του, έτοιμος να πουλήσει κουλούρια και φραντζόλες ψωμί, πριν έρθει κάποιος αστυνομι- κός και του πει να τα μαζέψει και να φύγει. Η Σαλ έπιασε την κούπα του καφέ και με τα δύο χέρια, απο- λαμβάνοντας τη ζεστασιά και χαζεύοντας τις στριφογυριστές τολύπες του ατμού να υψώνονται και να διαλύονται στην παγε- ρή πρωινή ατμόσφαιρα. Όχι, δεν ένιωθε σαν φάντασμα ακρι- βώς… μάλλον σαν άυλο πνεύμα μιας ζωής που δεν είχε ξεκινή- σει ακόμη · μια ψυχή που περίμενε υπομονετικά να γεννηθεί το σωστό σώμα για να μπορέσει να αγκιστρωθεί από αυτό και να το ολοκληρώσει. Όμως, χωρίς εκείνο το σώμα, χωρίς την αληθινή Σαλίνα Βί- κραμ, ήταν αιώνια καταδικασμένη να είναι μια χαμένη ψυχή. Τελικά, τώρα που το καλοσκεφτόταν… ναι, ήταν σαν φάντα-