Το Μαγικό Αρωματοπωλείο 5: Η πόλη του χαμένου χρόνου

«Δεν το πιστεύω». Γονάτισα και είδα το ημιδιάφανο νήμα να απλώνεται απ’ άκρη σ’ άκρη στο κάτω μέρος της πόρτας. «Τι είναι;» ρώτησε ο Ματς και πλησίασε κοντά μου. Μόλις που πρόλαβα να τον κρατήσω για να μη σκο- ντάψει στην πετονιά. «Ο Έντγκαρ έχει βάλει αρωματο- παγίδες». Γύρισα προς το μέρος του Νταν. «Τι άρωμα λέτε να είναι;» Ο ηλικιωμένος αρωματοπώλης διέτρεξε με το χέρι τα ασπρισμένακοντάμαλλιά του. «Προτιμώναμην τομάθω». ΟΜπόνσκι γονάτισε και άνοιξε ένα καλά καμουφλα- ρισμένο κουτί, κρυμμένο στο σημείο που τελείωνε η πε- τονιά. Μέσα είχε ένα διάφανο μπουκαλάκι χωρίς ετικέτα, που πιθανώς περιείχε κάποιο από τα αρώματα του Αρω- ματοπωλείου μας. Η κατασκευή φαινόταν πολύπλοκη και ήταν κρυμμέ- νη πίσω από το ημιδιάφανο νήμα. Αν σκόνταφτες στο νήμα, ενεργοποιούσες έναν μηχανισμό που έβγαζε το πώμα από το μπουκαλάκι. Και έτσι το άρωμα ελευθερω- νόταν προτού προλάβει να αντιδράσει ο ανυποψίαστος επισκέπτης. «Να πάρει η ευχή» μουρμούρισε ο Νταν. Το μυαλό του έμοιαζε να κατακλύζεται από έγνοιες και οι ρυτίδες του μετώπου του βάθυναν κι άλλο. Βύθισε τα χέρια στις τσέπες από το τουίντ σακάκι και άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί τριγύρω. «Ο Έντγκαρ το προετοίμαζε από καιρό – έτσι εξηγείται που κατάφερε να κάνει όλα αυτά σε τόσο λίγο χρόνο». 14