Το Μαγικό Αρωματοπωλείο 5: Η πόλη του χαμένου χρόνου

τρομερό βέβαια, μόνο ζαλάδες και πονοκέφαλος, αλλά μετά τα απανωτά ταξίδια είχαν γίνει ανυπόφορες. ΟΜπόνσκι ξεγλίστρησε αθόρυβα ανάμεσα στις βιτρί- νες. Ήταν παράξενο θέαμα να βλέπεις αυτόν τον πανύ- ψηλο άντρα να κινείται τόσο ανάλαφρα. Φαινόταν να ξέρει τα κατατόπια καλύτερα από ό,τι περίμενα, αν και αυτό δε μου προκαλούσε έκπληξη. Έτσι κι αλλιώς ο Μπόνσκι ήταν κρυψίνους. Κανείς μας –εκτός ίσως από τον Νταν και τον Βίλεμ– δεν ήξερε πολλά γι’ αυτόν. Δεν είχαμε ιδέα από πού καταγόταν, πού και πώς ζούσε ή τι μπορεί να συνέβαινε μέσα του. Ήταν ένα ζωντανό αίνιγ- μα και παρ’ όλα αυτά τον εμπιστευόμουν τρελά. «Τι συμβαίνει;» ψιθύρισε ο Ματς πίσω του σπάζοντας την τεταμένη σιωπή. Ο Μπόνσκι δεν απάντησε, παρά συνέχισε να αφου- γκράζεται. Έμοιαζε σαν να ήθελε να βεβαιωθεί πως ήμα- σταν μόνοι. Μετά από λίγο μας έκανε νόημα να πάμε προς τη δεύτερη πόρτα, που οδηγούσε στο σαλόνι, και μας έριξε ένα βλέμμα λες και έπρεπε να καταλάβουμε με τη μία τι εννοούσε. «Έπρεπε να το περιμένουμε» ακούστηκε η φωνή του Νταν. Κινήθηκε αργά προς το μέρος του Μπόνσκι και σήκωσε τα γυαλιά ψηλά στη μύτη του. «Ο Έντγκαρ δεν είναι εδώ, αλλά προφανώς μας περίμενε». ΟΝταν έδειξε σε ένα σημείο του πατώματος, αλλά όσο και αν έψαξα με το βλέμμα, δεν κατάφερα να δω τίποτα. Ο Ματς με κοί- ταξε μπερδεμένος. Έσκυψα να δω καλύτερα, και τότε κατάλαβα! 13