Το Μαγικό Αρωματοπωλείο 5: Η πόλη του χαμένου χρόνου

λά οΜπόνσκι έφερε το δάχτυλο στο στόμα προειδοποιώ­ ντας με να μείνω σιωπηλή. Κινήθηκε αθόρυβα προς τη σκάλα και, αντί να την ανέβει, έστριψε προς τις αίθουσες όπου λίγους μήνες πριν βρισκόταν η συλλογή με τα αρώματα του Σιρέλ ντε Ρι- τσμόντ. Μέσα στις βιτρίνες τα περίτεχνα μπουκαλάκια απλώνονταν σε σειρές. Θυμήθηκα την τελευταία μου επίσκεψη εδώ και ένιωσα το στομάχι μου να γυρίζει. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που η Ελοντί προ- σπάθησε να μου δώσει το Υποδουλωτικό Σύννεφο για να με μετατρέψει σε μαριονέτα της. Ο Μπόνσκι μάς έκανε νόημα να περιμένουμε. Όπως πάντα απέφυγε να μιλήσει, αλλά δε χρειαζόταν κιόλας. Πλέον καταλαβαίναμε από το ύφος του τι ήθελε να πει. Το πελώριο ανάστημα και το μακρύ μαύρο παλτό του εξακολουθούσαν να με φοβίζουν – και ας ήξερα με σι- γουριά πως ο θεόρατος γίγαντας ήταν με το μέρος μας. Κοίταξα γύρω μου. Η χαρακτηριστική μυρωδιά χώμα- τος, που παλιότερα διαπότιζε τις αίθουσες της Αιώνιας Έδρας, είχεπιαυποχωρήσει. Από τηστιγμήπουοι Ριτσμόντ εγκατέλειψαν το σπίτι, η μυρωδιά άρχισε να ξεθυμαίνει. Εγώ βέβαια ένιωθα χάλια από ώρα, αλλά γι’ αυτό ευ- θυνόταν μάλλον το Άρωμα του Οπουδήποτε – το ταξιδευτικό άρωμα του Νταν, που μας έφερε κατευθείαν από το σπί- τι μας εδώ. Αρχικά το έβρισκα τέλειο: αρκούσε να ανοί- ξουμε ένα μπουκαλάκι και σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν εκεί που θέλαμε. Δυστυχώς όμως με κάθε χρήση του αρώ- ματος οι παρενέργειες χειροτέρευαν. Δεν ήταν τίποτα 12