Το Μαγικό Αρωματοπωλείο 5: Η πόλη του χαμένου χρόνου

πολυθρόνας. Έκλεισε με θόρυβο ένα βιβλίο, το ακούμπη- σε στην άκρη και έστρεψε το βλέμμα κάπου πίσω μου. Πίσω από την πλάτη μου αντιλήφθηκα κάποιον θόρυβο, μια κίνηση. Στράφηκα αμέσως και είδα έναν άλλον άντρα, επίσης ημιδιάφανο, να πλησιάζει στο γραφείο. Ο Νταν οπισθοχώρησε ώστε να κάνει χώρο στη φιγούρα του παρελθόντος. Ο άντρας απέναντι από τον Έντγκαρ ήταν νεαρός. Φορούσε τζιν και μία μπλούζα τύπου πόλο αντί για στο- λή υπηρεσίας. Θα ορκιζόμουν πως ήταν ένας από τους πρώην υπαλλήλους της Αιώνιας Έδρας. Κρατούσε πά- ντως –ακριβώς όπως και τότε– έναν δίσκο με ένα μπου- καλάκι. Τον ακούμπησε μπροστά στον Έντγκαρ, πάνω στο αστραφτερό ξύλο του γραφείου, ακριβώς δίπλα από το βαλιτσάκι του Νταν. ΟΈντγκαρ αναφώνησε με ευχαρίστηση και πήρε στα χέρια του το μπουκαλάκι. Αναρωτήθηκα ποιο άρωμα να περιείχε. Πραγματικά δεν είχα ιδέα, θα μπορούσε να είναι μπουκαλάκι από ένα οποιοδήποτε τυχαίο άρωμα. Δεν μπορούσα ούτε το χρώμα του να αναγνωρίσω, αν ήταν σκούρο μπλε, γκρίζο ή καφέ. Κοίταξα τον Νταν που παρέμενε ανέκφραστος, επικεντρώνοντας την προσοχή του σε όσα εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια μας. Ο Έντγκαρ σήκωσε το μπουκαλάκι ψηλά και το κοί- ταξε στο φως. «Τα καταφέραμε. Το μόνο που μένει τώ- ρα…» Αναπήδησα βλέποντας ένα σύννεφο αρώματος να εμ- φανίζεται ξαφνικά και να καταπίνει τα λόγια του 20