Το Μαγικό Αρωματοπωλείο 5: Η πόλη του χαμένου χρόνου

μου. Βέβαια τον καταλάβαινα. Θα ήταν παράλογο να ενεργοποιήσουμε τις παγίδες χωρίς να ξέρουμε τι μπο- ρούσε να συμβεί. Κάτι έπρεπε να κάνουμε όμως! Δε γινόταν να παίζουμε τη γάτα και το ποντίκι με τον Έντγκαρ, ούτε να τρέχουμε από πίσω του και να μας σέρνει από τη μύτη! Δάγκωσα τα χείλη μου και παρέ- μεινα σιωπηλή. Διασχίσαμε προσεκτικά τον διάδρομο του πρώτου ορό- φου. Είχα αρχίσει να κρυώνω και οι σκοτεινοί χώροι γύ- ρω μας με έκαναν να νιώθω άβολα. Ο Νταν άνοιξε την πόρτα στο τέλος του διαδρόμου. Το τρίξιμό της έσπασε την απόλυτη σιωπή και μας έκα- νε να αναπηδήσουμε. Ο Μπόνσκι αδιαφόρησε για τον θόρυβο και μπήκε πρώτος στο δωμάτιο. Δίπλα στο παράθυρο βρισκόταν ένα γραφείο από σκουρόχρωμο ξύλο. Πρέπει να ήταν το παλιό γραφείο του Σιρέλ ντε Ριτσμόντ. «Υπέροχα!» Ο Νταν μάς έκανε νόημα να πλησιάσου- με. Γύρισε προς το μέρος μου και χαμογέλασε. «Έχεις δίκιο, Λούτσι. Δε γίνεται να τρέχουμε συνέχεια πίσω από τον Έντγκαρ. Γι’ αυτό σκέφτηκα κάτι άλλο». Ακούμπησε στο γραφείο το βαλιτσάκι με τα αρώματα και άνοιξε με θόρυβο τα μεταλλικά κουμπώματα. Στάθηκα δίπλα του και κοίταξα τα αρώματα που λα- μπύριζαν στα μπουκαλάκια τους. 18