Η παρέλαση των ζόμπι (Τα τελευταία παιδιά στη Γη)

Ξαφνικά – ΣΛΑΠ! ΣΛΑΠ! ΣΛΑΠ! ΣΛΑΠ! Ακούω βήματα πίσω μου. Απ’ όσο ξέρω, τα σκουλή- κια –ακόμα και τα τερατοσκουλήκια– δεν έχουν πόδια. Γυρίζω το κεφάλι μου. Προς μεγάλη μου ανακούφιση αλλά και τεράστια ενόχληση, βλέπω ότι είναι ο Κουίντ. «Κουίντ!» γαβγίζω. «Είπα να χωριστούμε. Γιατί δε χωρίστηκες;» «Χωρίστηκα» απάντησε. «Όταν χωρίζομαι, πάω αρι- στερά. Πάντα έτσι κάνω». «Δεν είναι δύσκολο να χωριστείς, Κουίντ!» φωνάζω. «Ο καθένας πάει σε διαφορετική κατεύθυνση. Είναι ο ορισμός του “χωρίζομαι”. Δεν είναι πυρηνική φυσική!» «Τζακ, μου είναι πιο εύκολο να κατανοήσω την πυ- ρηνική φυσική από τα χαζοσχέδια δράσης σου». Φωνάζω στον Κουίντ, αλλά δε με ακούει. Είναι πολύ δύσκολο να ακούσεις οτιδήποτε άλλο πέρα από τον ήχο του τεράστιου σκουληκιού που σέρνεται και γλιστρά στρίβοντας στη γωνία. «Ωραία τα κατάφερες, Κουίντ!» τσιρίζω. «Επειδή είμαστε δύο, ο Σκουληκοδαίμονας μας πήρε στο κα- τόπι». Ακούγεται ένα ΚΑ-ΜΠΑΜ , καθώς το σκουλήκι σα- ρώνει το κατάστημα αθλητικών ειδών Foot Locker. Γυαλιά που σπάνε, μέταλλο που λυγίζει και παπούτσια Nike που πετάγονται δεξιά και αριστερά αντηχούν στον διάδρομο. 17