Η παρέλαση των ζόμπι (Τα τελευταία παιδιά στη Γη)

Ας πούμε, του φίλου μου του Ντερκ ο άθλος είναι να φτιάξει έναν λαχανόκηπο. Δεν είναι αστείο. Καταπώς φαίνεται, ο Ντερκ λατρεύει τις ντομάτες. Λέει πως δεν μπορεί να διατηρήσει τον εντυπωσιακό του μυϊκό ιστό μόνο με γαριδάκια και μπάρες δημητριακών. ΑΝΟΗ- ΣΙΕΣ, είμαι σχεδόν σίγουρος πως τόσο τα γαριδάκια όσο και οι μπάρες ανήκουν στις βασικές διατροφικές ομάδες. Ο Ντερκ ανήκει στην ομάδα κρούσης τεράτων. Ήταν ένα απαίσιος νταής πριν έρθει η συντέλεια του κόσμου, αλλά τώρα είναι τρομερός τερατομα- χητής… που όμως διαθέτει και μια ευαίσθητη πλευ- ρά, όπως μπορείς να καταλάβεις και από τον άθλο του λαχανόκηπου. Επίσης, ο Ντερκ μάς είπε πως, αν είχε καμιά ντομά- τα, μάλλον θα μπορούσε να μας φτιάξει αυτοσχέδια πίτσα στα κάρβουνα. Κι έχω να φάω πίτσα –είτε αυτο- σχέδια είτε κανονική– εδώ και μήνες. Η Τζουν ντελ Τόρο (το, χμμμ, πιο αγαπημένο μου κορίτσι στον κόσμο) συμφωνεί με τον Ντερκ. Λαχταρά κανονικό φαγητό. Είναι και οι δυο τρελάρες, αν θες τη γνώμη μου. Τέσπα, οι δυο αυτοί επικοί άθλοι είναι ο λόγος που ο Κουίντ, η Τζουν, ο Ντερκ κι εγώ είμαστε αυτή τη στιγμή στο Εμπορικό Σερκλ 1. Είναι ο λόγος που τρέ- χουμε στον κεντρικό διάδρομο του εμπορικού. Είναι ο λόγος που μας κυνηγά ο Σκουληκοδαίμονας. Είναι ο λόγος που – 15