Η ωραία της ημέρας

20 | ΖΟΖΕΦ ΚΕΣΕΛ χιονιού που γύρω του ο ουρανός και ο ήλιος σχημάτιζαν μια γκριζογάλανη άλω. Ένα πουλί κούρνιασε σιμά τους. Η κοιλιά του είχε μια απόχρωση εκτυφλωτικού κίτρινου, και τα φτερά του ήταν γκρίζα με μαύρες ρίγες. – Τι υπέροχο γιλέκο, σχολίασε η Σεβερίν. – Αρσενικός μελισσοφάγος... Τα θηλυκά είναι πιο άχρωμα. – Όπως εμείς, δηλαδή. – Δεν το νομίζω… – Έλα, αγάπη μου, το ξέρεις καλά πως εσύ είσαι ο πιο όμορφος απ’ τους δυο μας. Πόσο σ’ αγαπώ όταν μουτρώνεις. Ο Πιερ είχε γυρίσει το κεφάλι του, και η Σεβερίν έβλεπε μονάχα το προφίλ του, που έμοιαζε παιδικό απ’ την αμηχανία. Απ’ όλες τις εκφράσεις που σκιαγραφούνταν στο επιβλητικό του πρόσωπο, αυτή άγγιζε πιο βαθιά τη νεαρή γυναίκα. – Θέλω να σε φιλήσω, του είπε. Αλλά ο Πιερ, που τάχατες αδιάφορα έπλαθε μια χιονό­ μπαλα, απάντησε: – Έτσι μου ’ρχεται να σ’ την πετάξω. Δεν είχε καλά καλά αποσώσει τη φράση του όταν δέχτηκε κατακούτελαμια χούφτα χιονόσκονη. Την ανταπέδωσε. Για λίγα δευτερόλεπτα ρίχτηκαν σ’ έναν παθιασμένο χιονοπόλεμο. Μόλις ηπανδοχέας εμφανίστηκε στο κατώφλι εξαιτίας του θορύβου απ’ τις καρέκλες που αναποδογύριζαν, σταμάτησαν σαστισμένοι. Η ηλικιωμένη γυναίκα όμως τους κοίταξε με χαμόγελο μητρικό· ακριβώς με το ίδιο χαμόγελο η Σεβερίν έσιαζε τα μαλλιά του Πιερ προτού εκείνος καβαλήσει το άλογό του. Ακόμα και μέσα στην κωμόπολη προχωρούσαν καλπάζο­ ντας και φωνάζοντας μ’ όλη τους τη δύναμη στους περαστι