Η ωραία της ημέρας

18 | ΖΟΖΕΦ ΚΕΣΕΛ πόδια κρεμασμένα, κάτι ογκώδεις και ηλιοκαμένους τύπους. Η Σεβερίν τούς χαμογέλασε. – Μπράβο, μπράβο, της φώναζε κάθε τόσο ο Πιερ. Η νεαρή γυναίκα νόμιζε πως τούτη η χαρούμενη, όλο αγάπη φωνή ερχόταν απ’ τα τρίσβαθά της. Και όταν άκου­ σε «πρόσεχε!», μήπως κάποιο αντανακλαστικό την είχε κιό­ λας προειδοποιήσει πως η απόλαυση που θα ένιωθε θα γινόταν ακόμα πιο έντονη; Ο επιβλητικός ρυθμός του καλ­ πασμού σφυροκοπούσε τον δρόμο. Τούτος ο ρυθμός κυρίε­ ψε τη Σεβερίν. Η ταχύτητα εξασφάλιζε την ισορροπία της σε βαθμό που ούτε καν τη σκεφτόταν, κι έτσι αφέθηκε στην αρχέγονη χαρά που την κατέκλυζε. Τίποτα δεν υπήρχε πια στον κόσμο, παρά μονάχα οι παλμικές κινήσεις του κορμιού της, που διέπονταν από την ευρυθμία της γοργότητάς τους. Κανείς δεν την έσερνε πια, εκείνη είχε τον έλεγχο αυτής της παράτολμης κούρσας. Εκείνη την εξουσίαζε πλήρως, σκλά­ βα και πατρικία συνάμα. Και τούτη η απαστράπτουσα λευκότητα ολόγυρά της… Κι ο παγωμένος αγέρας, ρέων σαν πιοτό, καθάριος σαν νερό πηγής, σαν τη νεότητα… – Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα! του φώναξε. Όμως ο Πιερ δεν είχε ανάγκη από τέτοιου είδους παρο­ τρύνσεις, ούτε και το άλογο χρειαζόταν το σπιρούνισμα του αναβάτη του. Οι τρεις τους αποτελούσαν ένα ζωώδες ευτυχι­ σμένο σύνολο. Καθώς άφηναν τον δρόμο, είδαν μπροστά τους μια από­ τομη στροφή. Η Σεβερίν δεν ήξερε πώς έπρεπε να την πάρει και, αφήνοντας τα γκέμια, βρέθηκε πάνω στο χιονισμένο πρανές. Ήταν όμως τόσο μαλακό, τόσο δροσερό, που, αδια