Η ωραία της ημέρας

Η ΩΡΑΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ | 17 Και, τότε, η νεαρή γυναίκα ομόρφυνε ακόμα περισσότερο απ’ την αγάπη που ένιωσε να κουρνιάζει σαν ένα τρυφερό ζωάκι μες στον κόρφο της. Χαμογέλασε κοιτάζοντας τον ηλιο­ καμένο σβέρκο, τους καλοσχηματισμένους ώμους του συζύ­ γου της. Ήταν γεννημένος στον αστερισμό της αρμονίας και της δύναμης. Ό,τι έκανε ήταν επιδέξιο, ακριβές και τόσο φυσικό. – Πιερ! φώναξε η Σεβερίν. Εκείνος γύρισε. Καθώς ο ήλιος τον χτύπησε καταπρόσω­ πο, μισόκλεισε τα μεγάλα γκριζωπά του μάτια. – Τι ωραία που είναι, είπε η νεαρή γυναίκα. Η χιονισμένη κοιλάδα εκτεινόταν σχηματίζοντας ήπιες κα­ μπύλες, θαρρείς και κάποιος τις είχε υπολογίσει με ακρίβεια. Πάνω ψηλά, γύρω απ’ τις βουνοκορφές, μερικά σύννεφα πλα­ νιόνταν σαν απαλές και γαλακτόχρωμες τούφες. Στις πλαγιές, έβλεπες χιονοδρόμους να γλιστρούν με κείνη τη φτερωτή, αδιόρατη κίνηση των πουλιών. Η Σεβερίν ξανάπε: – Τι ωραία που είναι. – Αυτό δεν είναι τίποτα, είπε ο Πιερ. Σπιρούνισε το άλογό του, που άρχισε να τροχάζει. Τώρα αρχίζουμε , αναλογίστηκε η νεαρή γυναίκα. Μια ευχάριστη αδημονία άρχιζε να την κατακλύζει· μια αδημονία που σιγά σιγά έγινε αυτοπεποίθηση, αγαλλίαση. Τα πήγαινε μια χαρά. Τα μακρόστενα χιονοπέδιλα την πα­ ρέσυραν από μόνα τους. Έφτανε ν’ αφεθεί στην κίνησή τους. Η ένταση των μυών της χαλάρωσε. Μπορούσε εύκολα να ελέγχει ακόμα και το πιο απαλό τους παιχνίδισμα. Μερικά αργόσυρτα έλκηθρα φορτωμένα με ξύλα πέρασαν από μπρο­ στά τους. Πάνω τους διέκρινες καθισμένους στο πλάι, με τα