Η ωραία της ημέρας

16 | ΖΟΖΕΦ ΚΕΣΕΛ και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της είχαν κάπως συ­ σπαστεί από την αυτοσυγκέντρωση. Έτσι, κάποιες ατέλειές του, που συνήθως κανείς δεν πρό­ σεχε, έγιναν εμφανείς: πιγούνι υπερβολικά τετράγωνο, ζυ­ γωματικά προτεταμένα. Όμως ακριβώς αυτή την άτεγκτη αποφασιστικότητα του προσώπου της αγαπούσε ο Πιερ· και, μάλιστα, για να παρατηρήσει λίγα δευτερόλεπτα ακόμα τού­ τη την έκφραση, έκανε πως τάχατες ρεγουλάριζε τους ανα­ βολείς του. – Πάμε, της φώναξε τελικά. Τα γκέμια που κρατούσε η Σεβερίν τεντώθηκαν, ένιωσε να γλιστράει αργά αργά. Στην αρχή, η μόνη της έγνοια ήταν να κρατήσει την ισορ­ ροπία της και να μη γελοιοποιηθεί. Για να φτάσουν στο ξέφωτο, έπρεπε πρώτα να διασχίσουν απ’ άκρη σ’ άκρη τη δημοσιά της ελβετικής κωμόπολης. Εκείνη την ώρα, οι πά­ ντες περνούσαν αποκεί. Ο Πιερ, με το λαμπερό του χαμό­ γελο, χαιρετούσε φίλους και γνωστούς απ’ τα σπορ και τα μπαρ, κάποιες κοπέλες ντυμένες με στολές του σκι, καθώς και άλλες χωμένες μέσα σε ζωηρόχρωμα έλκηθρα. Η Σε­ βερίν όμως δεν έβλεπε κανέναν, έχοντας την προσοχή της στραμμένη στα οροθέσια που τους έδειχναν ότι κόντευαν να φτάσουν στην ύπαιθρο – η εκκλησία με τη μικρή πλατεία και χωρίς κανένα μυστήριο… το παγοδρόμιο… το θεοσκό­ τεινο ποτάμι ανάμεσα στις ολόλευκες όχθες του… το τελευ­ ταίο πανδοχείο που τα παράθυρά του έβλεπαν στους αγρούς. Μόλις το πέρασαν, η Σεβερίν ανέπνευσε καλύτερα. Μπο­ ρούσε πια να σκοντάψει, κανείς δεν θα γινόταν μάρτυρας της πτώσης της. Κανείς, εκτός απ’ τον Πιερ. Μα εκείνος…