Η ωραία της ημέρας

26 | ΖΟΖΕΦ ΚΕΣΕΛ εύκολα, εμπιστεύεσαι τόσο γρήγορα… Μη δικαιολογείσαι. Είναι κι αυτό ένα απ’ τα θέλγητρά σου. Δεν σε κατακρίνω – στο Παρίσι, δεν είναι όπως εδώ. Εκεί μπορώ να τον απο­ φύγω. – Η Ρενέ σίγουρα θα τον αποφεύγει λιγότερο. – Νομίζεις… – Δεν νομίζω τίποτα, αλλά σωπαίνει όταν είναι μπροστά ο Ισόν. Κι αυτό κάτι σημαίνει. Αλήθεια, πού θα δειπνήσουμε απόψε; Δεν πρέπει να μας τσακώσουν. – Πού αλλού; Στο ξενοδοχείο. – Και μετά; Μπακαρά; – Όχι, σε παρακαλώ, καλέ μου. Ξέρεις καλά πως δεν το κάνω για τα λεφτά που μπορεί να χάσεις, αλλά εσύ ο ίδιος λες πως σου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα. Κι άλλωστε, έχεις αγώνα αύριο. Θέλω να κερδίσεις. – Όπως θες, γλυκιά μου. Και, τάχατες άθελά του, πρόσθεσε: – Ποτέ μου δεν πίστευα πόσο υπέροχο είναι να υπακούς. Γιατί, εκείνη τη στιγμή, η Σεβερίν τον κοιτούσε τρυφερά με τα ελαφρώς ανήσυχα κοριτσίστικα μάτια της. Το βράδυ πήγαν στο θέατρο. Κάποιος λονδρέζικος θίασος είχε ανεβάσει Άμλετ, κι ένας διάσημος νεαρός εβραίος ηθο­ ποιός υποδυόταν τον πρίγκιπα του Έλσινορ. Η Σεβερίν, μολονότι είχε μεγαλώσει στην Αγγλία, δεν έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για τον Σαίξπηρ. Παρ’ όλα αυτά, επιστρέφοντας μες στο έλκηθρο που διέσχιζε τον χιονισμένο δρόμο, κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο, σεβάστηκε τη σιωπή του