Η ωραία της ημέρας

22 | ΖΟΖΕΦ ΚΕΣΕΛ Η Σεβερίν τού χάιδεψε το μέτωπο. Υπήρχε κάτι το αδιόρατα φιλικό σε τούτη τη χειρονομία, που πάντα πτοούσε τον Πιερ. Σήκωσε απότομα το κεφάλι για να είναι ο πρώτος που θ’ απομακρυνθεί και είπε: – Ας κατέβουμε, αν θες. Έχουμε αργήσει. Η Ρενέ Φεβρέ τούς περίμενε στο βιεννέζικο ζαχαροπλα­ στείο. Ετούτη η γυναίκα, μικροκαμωμένη, κομψή, ζωηρή, πάντα αεικίνητη και φλύαρη, είχε παντρευτεί έναν φίλο του Πιερ, επίσης χειρουργό. Ένιωθε για τη Σεβερίν μια βαθιά και υπέρμετρη στοργή, που κατάφερε να υπερνικήσει τη συστολή της νεαρής γυναίκας και να την ωθήσει στην εγκαρδιότητα. Μόλις η Ρενέ είδε τους Σεριζί στο κατώφλι του ζαχαρο­ πλαστείου, τους φώναξε απ’ την άλλη άκρη της αίθουσας κουνώντας το μαντίλι της. – Εδώ, εδώ είμαι. Δεν είναι και τόσο ευχάριστο να κάθε­ σαι ολομόναχη ανάμεσα σ’ όλους αυτούς τους Άγγλους, Γερ­ μανούς, Γιουγκοσλάβους. Με κάνουν να νιώθω ξένη! – Σου ζητάμε συγγνώμη, είπε ο Πιερ. Το άλογό μας μας παρέσυρε πολύ μακριά. – Σας είδα την ώρα που γυρίζατε. Ήσασταν τόσο όμορφοι και οι δυο. Κι εσύ, Σεβερίν, ήσουν υπέροχη με το μπλε κο­ στούμι σου… Λοιπόν τι θα πιείτε; Μαρτίνι; Κοκτέιλ με σαμπά­ νια; Α, να ο Ισόν. Θα μας δώσει ιδέες. Η Σεβερίν σούφρωσε ελαφρά τα έντονα φρύδια της. – Μην τον καλέσεις, μουρμούρισε. Η Ρενέ απάντησε πολύ γρήγορα – τουλάχιστον έτσι νόμι­ σε η Σεβερίν. – Δεν γίνεται πια, χρυσή μου. Του έγνεψα κιόλας. Ο Ανρί Ισόν γλιστρούσε ανάμεσα απ’ τα τραπέζια με νω