Η νυχτερίδα

J O N E S B O 12 «Ναι» απάντησε χτυπώντας νευρικά τα δάχτυλά του στο γκισέ. Εκείνη σούφρωσε τα χείλη της, παίρνοντας μια άσχημη έκφραση, και είπε με επικριτικό τόνο: «Γιατί δεν υπάρχει βίζα στο διαβατήριό σας, σερ;». Η καρδιά του σκίρτησε, όπως γινόταν κάθε φορά που ένιω- θε να πλησιάζει κάποια καταστροφή. Μήπως το «σερ» χρησι- μοποιούνταν μόνο όταν τα πράγματα άρχιζαν να δυσκολεύουν; «Συγγνώμη, το ξέχασα» ψέλλισε ο Χάρι ψάχνοντας πυρε- τωδώς τις εσωτερικές τσέπες του. Γιατί δεν είχαν βάλει μια ειδική βίζα στο διαβατήριό του, όπως κάνουν συνήθως με την κανονική βίζα; Ακριβώς πίσω του στην ουρά άκουσε το ελα- φρύ βουητό από ένα γουόκμαν και κατάλαβε πως ήταν ο δι- πλανός του στο αεροπλάνο. Έπαιζε την ίδια κασέτα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Γιατί, διάολε, δεν μπορούσε ποτέ να θυμηθεί σε ποια τσέπη είχε βάλει τι; Σαν να μην έφτανε αυτό, έκανε αφόρητη ζέστη παρόλο που ήταν σχεδόν δέκα το βράδυ. Ο Χάρι ένιωσε το κρανίο του να μυρμηγκιάζει. Επιτέλους βρήκε το έγγραφο και το άφησε ανακουφισμέ- νος στο γκισέ. «Αστυνομικός λοιπόν; » Η υπάλληλος σήκωσε τα μάτια της από την ειδική βίζα και τον κοίταξε, χωρίς σουφρωμένο στό- μα πια. «Ελπίζω να μη δολοφονήθηκαν τίποτα ξανθιές Νορβηγί- δες» γέλασε και πίεσε δυνατά τη σφραγίδα πάνω στην ειδική βίζα. «Μόνο μία» απάντησε ο Χάρι Χόλε. Η αίθουσα αφίξεων ήταν γεμάτη ταξιδιωτικούς πράκτορες και οδηγούς λιμουζινών που κρατούσαν ψηλά πινακίδες με διάφο- ρα ονόματα, όμως πουθενά δεν έλεγε «Χόλε». Ήταν έτοιμος να πάρει ταξί όταν ένας μαύρος άντρας με ανοιχτόχρωμο μπλου τζιν και χαβανέζικο πουκάμισο, με ασυνήθιστα πλα-