Η ντροπή

H N T Ρ Ο Π Η 17 τη σκηνή. Δεν ήταν παρά ένα «κακό όνειρο». Την επόμενη ώρα, ήξερα πως αυτή η στοργή σήμαινε κάτι μόνο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και δεν πρόσφερε καμιά εγγύηση για το μέλλον. Εκείνο τον καιρό ακουγόταν συχνά στο ραδιό- φωνο ένα παράξενο τραγούδι, το οποίο μιμείτο έναν καβγά που ξεσπά απρόσμενα σε κάποιο σα- λούν: υπήρχε σιωπή, μια φωνή ίσα που ψιθύριζε, «θ’ άκουγες και μύγα να πετάει», και ακολουθούσε μια κακοφωνία από κραυγές, συγκεχυμένες φρά- σεις. Κάθε φορά που το άκουγα, με κυρίευε η αγω- νία. Μια μέρα ο θείος μου μου έδωσε το αστυνο- μικό μυθιστόρημα που διάβαζε: «Τι θα ’λεγες αν κατηγορούσαν τον πατέρα σου για φόνο αλλά δεν ήταν ένοχος;». Πάγωσα ολόκληρη. Ξανάβρισκα παντού τη σκηνή ενός δράματος που δεν συνέβη. Η σκηνή ποτέ δεν επαναλήφθηκε. Ο πατέρας μου πέθανε δεκαπέντε χρόνια αργότερα, επίσης μια Κυριακή του Ιουνίου. Μόλις τώρα μου ’ρθε μια σκέψη: οι γονείς μου ίσως να κουβέντιασαν μεταξύ τους για τη σκηνή της Κυριακής, για τη χειρονομία του πατέρα μου, ίσως να βρήκαν μια εξήγηση ή ακόμα και μια δι- καιολογία, και να αποφάσισαν να ξεχάσουν τα πά-