Η ντροπή

A N N I E E R N A U X 16 από τη μέση τη μητέρα μου η οποία επίσης με λάτρευε. Επειδή η μητέρα μου ήταν περισσότερο θρησκευόμενη από τον πατέρα μου, ασχολούνταν με τα οικονομικά, μιλούσε με τις δασκάλες μου, θεωρούσα πως ήταν πιο φυσικό για κείνην να του βάζει τις φωνές με τον ίδιο τρόπο που το έκανε σε μένα. Δεν υπήρχε ούτε παράπτωμα ούτε υπαί- τιος πουθενά. Έπρεπε απλώς να εμποδίσω τον πατέρα μου να σκοτώσει τη μητέρα μου και να πάει φυλακή. Θαρρώ ότι περίμενα μήνες, χρόνια ίσως, την επανεμφάνιση της σκηνής, ήμουν βέβαιη πως θα ξανασυνέβαινε. Η παρουσία πελατών με καθησύ- χαζε, φοβόμουν τις στιγμές όπου ήμασταν οι τρεις μας, τα βράδια και τις Κυριακές το απόγευμα. Ήμουν σε εγρήγορση μόλις ύψωναν έστω και λίγο τη φωνή τους, παρακολουθούσα εξονυχιστικά τον πατέρα μου, την έκφραση του προσώπου του, τα χέρια του. Σε κάθε ξαφνική σιωπή, ένιωθα τη δυ- στυχία να ζυγώνει. Στο σχολείο αναρωτιόμουν μή- πως, γυρίζοντας στο σπίτι, θα βρισκόμουν αντιμέ- τωπη με τα επακόλουθα ενός δράματος. Όταν έδειχναν στοργή ο ένας για τον άλλον, με ένα συνένοχο χαμόγελο ή γέλιο, ένα αστείο, φα- νταζόμουν πως γύριζα πίσω, στην εποχή πριν από