Η ντροπή

H N T Ρ Ο Π Η 15 της βόλτας. Δεν έχω καμιά συγκεκριμένη ανάμνη- ση εκείνου του κυριακάτικου πρωινού, πέραν της συνήθους ρουτίνας –εκκλησία, ζαχαροπλαστείο, κ.λπ. – μολονότι χρειαζόταν, όπως θα έκανα αργό- τερα γι’ άλλα γεγονότα της ζωής μου, ν’ ανατρέχω συχνά προς τα πίσω, στα χρόνια όπου αυτή η σκη- νή δεν είχε ακόμη συμβεί. Είμαι σίγουρη ωστόσο ότι φορούσα το μπλε φουστάνι μου, εκείνο με τα άσπρα πουά, γιατί τα δύο επόμενα καλοκαίρια, κάθε φορά που το έβαζα, σκεφτόμουν «είναι το φουστάνι εκείνης της μέρας». Και για τον καιρό ήμουν σίγουρη, ένας συνδυασμός ήλιου, συννεφιάς και αέρα. Έκτοτε, εκείνη η Κυριακή ήταν σαν ένα πέπλο που έπεφτε ανάμεσα σε μένα και σε ό,τι ζούσα. Έπαιζα, διάβαζα, συμπεριφερόμουν κανονικά, με κάποιον τρόπο όμως δεν ήμουν εκεί. Όλα γίνονταν προσποιητά. Με δυσκολία μελετούσα τα μαθήμα- τά μου, όταν άλλοτε μου έφτανε να τα διαβάσω μια φορά για να τα αποστηθίσω. Μια υπερ-συνείδηση που δεν προσηλωνόταν σε τίποτα αντικατέστησε την ανεμελιά μου και την έμφυτη μαθησιακή μου ευκολία. Είναι μια σκηνή πέραν οποιασδήποτε κρίσης. Ο πατέρας μου που με λάτρευε θέλησε να βγάλει