Η ντροπή

A N N I E E R N A U X 14 και στο ημερολόγιό μου. Το θεωρούσα ως μια πρά- ξη απαγορευμένη που επισύρει τιμωρία. Ίσως την τιμωρία τού να μην μπορώ να γράψω οτιδήποτε στη συνέχεια, για παράδειγμα. ( Ένιωσα ανακουφισμέ- νη μόλις διαπίστωσα ότι μπορούσα να συνεχίσω να γράφω όπως πριν, ότι τίποτα το φοβερό δεν συνέ- βη). Στην πραγματικότητα, τώρα που επιτέλους αποτύπωσα τη σκηνή στο χαρτί, νομίζω ότι πρό- κειται για ένα κοινότοπο γεγονός, πολύ πιο συχνό στις οικογένειες απ’ όσο φανταζόμουν. Ίσως η αφήγηση, η κάθε αφήγηση, να προσδίδει μια κα- νονικότητα σε οποιαδήποτε πράξη, ακόμα και στην πιο δραματική. Επειδή όμως εκείνη η σκηνή πά- γωσε μέσα μου, μια εικόνα άδεια από λέξεις και φράσεις –μόνο σε κάποιους εραστές μου έχω μιλή- σει γι’ αυτήν– οι λέξεις που χρησιμοποίησα για να την περιγράψω μου φαίνονται ξένες, σχεδόν ανάρ- μοστες. Έτσι, έγινε μια σκηνή που προοριζόταν για τους άλλους. Προτού αρχίσω, νόμιζα ότι μπορούσα να φέρω στη μνήμη μου την κάθε λεπτομέρεια. Στην πραγ- ματικότητα, έχω συγκρατήσει μόνο την ατμόσφαι- ρα, τη θέση του καθενός στην κουζίνα, κάποια λόγια. Έχω ξεχάσει πώς άρχισε ο καβγάς, τι φάγα- με, αν η μητέρα μου φορούσε ακόμη την άσπρη ρόμπα της εμπόρισσας ή αν την είχε βγάλει ενόψει