Η ντροπή

11 Ο πατέρας μου λίγο έλειψε να σκοτώσει τη μη- τέρα μου μια Κυριακή του Ιουνίου, νωρίς το από- γευμα. Είχα πάει στην εκκλησία στις δώδεκα παρά τέταρτο ως συνήθως. Έπρεπε να φέρω τα γλυκά από το ζαχαροπλαστείο που είχε ανοίξει στο και- νούργιο εμπορικό κέντρο της πόλης, ένα σύμπλεγ- μα από προσωρινά κτίρια που είχαν κατασκευαστεί μετά τον πόλεμο, ενόψει της ανοικοδόμησης. Γυ- ρίζοντας σπίτι, έβγαλα τα κυριακάτικά μου και φόρεσα ένα φουστάνι που πλενόταν εύκολα. Μόλις έφυγαν οι πελάτες και τα παντζούρια ξαναμπήκαν στη θέση τους στην προθήκη του παντοπωλείου, γευματίσαμε, με το ραδιόφωνο ανοιχτό φυσικά, γιατί εκείνη την ώρα είχε μια χιουμοριστική εκπο- μπή, Το δικαστήριο , με τον τον Ιβ Ντενιό στον ρόλο ενός ταλαίπωρου κλητήρα που τον κατηγορούσαν συνεχώς για γελοία αδικήματα και ο δικαστής με φωνή τρεμάμενη του επέβαλε αστείες ποινές. Η μητέρα μου ήταν κακόκεφη. Ο καβγάς που άρχισε με τον πατέρα μου, μόλις κάθισε στο τραπέζι, κρά- τησε σε όλη τη διάρκεια του φαγητού. Μάζεψε τα