Η ντροπή

A N N I E E R N A U X 18 ντα. Ίσως την επόμενη νύχτα να έκαναν έρωτα. Μια τέτοια η σκέψη, όπως όλες αυτές που δεν κά- νεις τη στιγμή του συμβάντος, έρχεται πολύ αργά. Δεν μου χρησιμεύει σε τίποτα τώρα · απλώς με την απουσία της μετράω τον άφατο τρόμο που σήμαι- νε πάντα για μένα εκείνη η Κυριακή. Τον Αύγουστο, κάτι Άγγλοι, μια οικογένεια, έστησαν τη σκηνή τους στην άκρη ενός ερημικού δρόμου, στον Νότο της Γαλλίας. Το πρωί, τους βρήκαν δολοφονημένους, τον πατέρα, Σερ Τζακ Ντράμοντ, τη γυναίκα του, λαίδη Αν, και την κόρη τους Ελίζαμπεθ. Το πιο κοντινό αγρόκτημα ανήκε στους Ντομίνιτσι, μια οικογένεια ιταλικής κατα- γωγής, ο γιος της οποίας, ο Γκουστάβ, κατηγορή- θηκε αρχικά για τους τρεις φόνους. Οι Ντομίνιτσι δεν μιλούσαν καλά γαλλικά, οι Ντράμοντ πιθανόν να μιλούσαν καλύτερα από αυτούς. Δεν ήξερα λέ- ξη στα αγγλικά ή στα ιταλικά, πέρα από «do not lean outside» και «è pericoloso sporgersi», που ήταν γραμμένα στα παράθυρα των τρένων κάτω από το «μην κύπτετε έξω». Μου φαινόταν παρά- ξενο που άνθρωποι ευκατάστατοι επέλεξαν να κοι- μούνται στο ύπαιθρο αντί στο ξενοδοχείο. Φαντα- ζόμουν τον εαυτό μου πεθαμένο μαζί με τους γο- νείς μου στην άκρη ενός δρόμου.