Η μπαλάντα των ανίδεων και καλών

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΑΝΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΛΩΝ 11 χτυπάνε με μανία τον ζεστό νες. Υπήρχε ένας άτυ- πος συναγωνισμός ποιος θα κάνει περισσότερο αφρό. Ο Τζίμης πήρε τον λόγο: «Αντί να παίζει ο καθένας το όργανό του» −κρυ- φογέλασαν κάποιοι− «καλύτερα να το κάνουμε όλοι μαζί». Τα γέλια δεν άφηναν να ακουστεί η συ- νέχεια: «Να φτιάξουμε συγκρότημα. Είδα προχθές Κυριακή στο Παλάς κάτι συγκροτήματα για κλάμα- τα, κι όμως έχουν το θράσος να εμφανίζονται. Εμείς σε μια βδομάδα θα είμαστε πολύ καλύτεροι». Ο Γιάννης, που έπαιζε σόλο κιθάρα, και ο Νίκος, που έπαιζε ντραμς, φάνηκε πως είχαν ήδη συμφω- νήσει. Στην παρέα ήταν κι ένα άλλο, χοντρό παιδί, ο Φώτης. Έλεγε ότι ήξερε μπάσο. Η συζήτηση γινόταν σχετικά με το ρεπερτόριο. Στην πράξη κανείς δεν ήξερε ολοκληρωμένα τραγούδια. Άκουγαν όμως Μπιτλς και πολλά ελληνικά συγκροτήματα, Ολύ- μπιανς, Φόρμιγξ και άλλους. Ο καινούργιος, ο Φώ- της, ο οποίος τους είχε ήδη πληροφορήσει ότι το χαϊδευτικό του ήταν Spy, έριξε μια μικρή βόμβα. «Και τ’ όνομα του συγκροτήματος; Εεε, ποιο θα είναι;» Πετάχτηκε πρώτος ο Νίκος: «Pangrati Maniacs». Γέλιο τρελό. Φώτης: «Μήπως Pangrati Killers;»