Η μοναδική ιστορία

Η Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Η Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α 17 Εξού και, όταν διαβάσετε για τις τενιστικές μου αναμετρή- σεις στο χλοερό γήπεδο του Βίλατζ, είστε ελεύθεροι να συ- μπεράνετε πως στη διάρκειά τους ούτε έβρεχε ούτε χιόνιζε. Το τένις κλαμπ: ποιος θα το πίστευε ότι η ιστορία μου θα μπορούσε να ξεκινήσει εκεί; Καθώς μεγάλωνα, είχα αρχίσει να βλέπω τον όμιλο αντισφαίρισης ως υπαίθριο παράρτημα της Νεολαίας των Συντηρητικών. Είχα ρακέτα και είχα παίξει λιγάκι∙ ως σφαιριστής στο κρίκετ κατάφερνα να κυλήσω την μπάλα προς τον φράχτη, σημειώνοντας αρκετά χρήσιμα όβερ∙ τέλος, ως τερματοφύλακας, είχα επιδείξει μια σταθερή, αν και σε ορισμένες περιστάσεις απερίσκεπτη, ιδιοσυγκρασία. Με άλλα λόγια, διέθετα αγωνιστικό πνεύμα, χωρίς να είμαι υπερβολικά ταλαντούχος. Στο τέλος του πρώτου έτους στο πανεπιστήμιο, γύρισα σπίτι για να περάσω τρεις ολοφάνερα και αθεράπευτα πλη- κτικούς μήνες. Όσοι έχουν σήμερα την ίδια ηλικία με τον τότε νεαρό εαυτό μου είναι αδύνατον να φανταστούν πόσο περίπλοκες ήταν τότε οι επικοινωνίες. Οι περισσότεροι φίλοι μου βρίσκονταν μακριά και –σύμφωνα με κάποιον αδιατύ- πωτο αλλά σαφή γονικό νόμο– η χρήση του τηλεφώνου απο- θαρρυνόταν. Ένα γράμμα, και μετά από βδομάδες ένα άλλο γράμμα, απαντητικό αυτή τη φορά. Όλα ήταν αργόσυρτα και μοναχικά. Η μητέρα μου, ίσως ελπίζοντας ότι θα γνώριζα μια όμορ- φη, ξανθή Κριστίν ή μια σπιρτόζα Βιρτζίνια με μαύρες μπού- κλες –σε κάθε περίπτωση μια κοπέλα με αποδεδειγμένες, αν και όχι υπερβολικά μαχητικές, συντηρητικές τάσεις– υπαινί- χθηκε ότι ίσως θα μου άρεσε να γραφτώ στο τένις κλαμπ. Προσφέρθηκε μάλιστα να πάει να με γράψει η ίδια. Μέσα μου