Η μοναδική ιστορία

13 Θα προτιμούσες να αγαπάς πολύ και να υποφέρεις πολύ ή να αγαπάς λίγο και να υποφέρεις λίγο; Nομίζω πως αυτό εί- ναι, τελικά, το μόνο ουσιαστικό ερώτημα. Ίσως να επισημάνετε –και σωστά– ότι δεν πρόκειται για πραγ- ματικό ερώτημα. Επειδή δεν έχουμε επιλογή. Εάν είχαμε επιλογή, τότε θα ήταν όντως ερώτημα. Αλλά δεν έχουμε, άρα δεν είναι. Ποιος μπορεί να ρυθμίσει πόσο θα αγαπήσει; Αν μπορείς να ελέγξεις το συναίσθημα, τότε δεν πρόκειται για έρωτα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορεί να ονομαστεί, έρω- τας όμως δεν είναι. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μόνο μία ιστορία να αφη- γηθούμε. Δεν θέλω να πω ότι μας συμβαίνει ένα μονάχα πράγμα όσο ζούμε: στο διάβα της ζωής μας συντελούνται αναρίθμητα γεγονότα τα οποία μετατρέπουμε σε αναρίθμη- τες ιστορίες. Όμως ένα μονάχα έχει σημασία, ένα μονάχα αξίζει πραγματικά να το αφηγηθούμε. Και να ποιο είναι το δικό μου. Στο σημείο αυτό, ωστόσο, ανακύπτει το πρώτο πρόβλημα. Αν αυτή είναι η μοναδική σου ιστορία, τότε είναι η πιο συχνά εξιστορημένη, έστω και αν –όπως συμβαίνει με μένα– την έχεις αφηγηθεί κυρίως στον εαυτό σου (αυτό ισχύει με την ιστορία μου). Τότε το ερώτημα διαμορφώνεται ως εξής: όλες