Η μοναδική ιστορία

J U L I A N B A R N E S 18 λοιδορούσα το κίνητρό της: το μόνο πράγμα που δεν επρό- κειτο να κάνω στη ζωή μου ήταν να καταλήξω στα προάστια με μια γυναίκα που λάτρευε το τένις και 2,4 παιδιά, να τα παρακολουθώ να βρίσκουν με τη σειρά τους το ταίρι τους στο κλαμπ και τα λοιπά και τα λοιπά, μέσα από μια ατέλειωτη σειρά κατόπτρων, σε ένα ατέρμονο μέλλον στεφανωμένο από δάφνη και αγριομυρτιά. Όταν αποδέχθηκα την προσφορά της μητέρας μου, το έκανα με σατιρική κατ’ ουσίαν διάθεση. Γράφτηκα λοιπόν στον όμιλο και προσκλήθηκα να «παίξω». Ήταν μια δοκιμασία μέσω της οποίας θα εξεταζόταν, με τη γνωστή αγγλική διακριτικότητα, όχι μόνο η δεξιότητά μου στο τένις αλλά και η συνολική αγωγή μου και η κοινωνική μου καταλληλότητα. Εάν δεν επιδείκνυα αρνητικά στοιχεία, τότε θα συνάγονταν μόνο θετικά: έτσι λειτουργούσε το πράγ- μα. Η μητέρα μου είχε φροντίσει να είναι φρεσκοπλυμένη η λευκή μου στολή, και η τσάκιση στα μπατζάκια του σορτς μου να είναι εμφανής, ίσια, παράλληλη με την άλλη∙ υπεν- θύμισα στον εαυτό μου να μη βρίσω, να μη ρευτώ και να μην κλάσω στο γήπεδο. Έπαιξα με τον καρπό, αισιόδοξα, σαν αυτοδίδακτος που ήμουν∙ έπαιξα όπως θα περίμεναν από μένα να παίξω, αποφεύγοντας τις καρφωτές βολές που πολύ τις φχαριστιόμουνα, και μη χτυπώντας ποτέ κατευθείαν στο σώμα του αντιπάλου. Σερβίς, στο δίχτυ, βολέ, δεύτερο βολέ, χτύπημα εδάφους με περιστροφή προς τα πίσω, το κοινώς λεγόμενο drop shot, λόμπα, ωραία ψηλοκρεμαστή τροχιά της μπάλας, ενώ έσπευδα να δείξω την εκτίμησή μου για τον αντίπαλο –«Πολύ καλό!»– και την ενδεδειγμένη μέριμνα για τον συμπαίκτη μου – «Δικό μου!». Ήμουν σεμνός μετά από μια καλή βολή, χαιρόμουν αθόρυβα όταν κέρδιζα παιχνίδι,