Τα χρονικά του Άρανμορ 3: Η μάχη των Θυελλοφυλάκων

14 Από εκεί ο Φιον έβλεπε τα καπνισμένα απομεινάρια από τα αλλοτινά Μαύρα Βράχια. Εδώ και μιάμιση βδο- μάδα τα σπασμένα κομμάτια των τριών θαλασσινών όγκων είχαν γείρει προς τα μέσα, σχηματίζοντας ένα ηφαί- στειο από γυαλιστερή μαύρη πέτρα. Είχε γίνει το άντρο της Μόριγκαν. Κοράκια πετούσαν κυκλικά από πάνω, με τα χάντρινα μάτια τους καρφωμένα στο νησί. «Το Μαύρο Βουνό μεγαλώνει» είπε ανήσυχα ο Φιον. «Κι ο ουρανός από πάνω του γίνεται όλο και πιο σκο- τεινός». ΗΣέλμπι τον τράβηξε μακριά. «Έλα. Δεν πρέπει να είμαστε εδώ». «Ρεύεται κιόλας, ξέρετε. Μερικές φορές τη νύχτα το ακούω να ξερνά διάφορα». ΟΣαμ μόρφασε. «Μάλλον όλη εκείνη τη στάχτη και τον καπνό». Απομακρύνθηκαν από την άκρη του γκρεμού. Ο Φιον είχε ξαφνικά την απαίσια αίσθηση πως η Μόριγκαν τους παρακολουθούσε. «Άλλωστε, εννοείται πως μια αρχαία απέθαντη μάγισσα δε θα έδινε δεκάρα για τους κινδύνους της ατμοσφαιρικής ρύπανσης» συνέχισε ο Σαμ. Ο Φιον τύλιξε τα χέρια γύρω από το σώμα του. Εδώ έξω η ατμόσφαιρα ήταν πιο ψυχρή και, χωρίς τη μαγεία του να τον ζεσταίνει, η παγωνιά τον έκανε να τρέμει σύ- γκορμος. «Πρέπει να πάμε πίσω να πούμε και στους άλ- λους για τον Έενβαρ. Μπορεί να σημαίνει κάτι». «Φυσικά και σημαίνει κάτι». Τα σιδεράκια της Σέλμπι άστραψαν, καθώς η κοπέλα έπλεκε τα χέρια της με τα δικά τους. «Είναι σημάδι ελπίδας ».