Η Μάρτα κοιμάται

9 Άγγελέ μου, σου έχω γράψει δεκάδες γράμματα και σήμερα το με- τανιώνω περισσότερο από ποτέ που δεν σου έχω στείλει ούτε ένα από αυτά. Έπρεπε να το είχα κάνει. Ήταν χρέος μου να το είχα κάνει. Έχεις δικαίωμα να μάθεις τι συνέβη στ’ αλήθεια τότε. Να το μάθεις από μένα, με τα δικά μου λόγια, που πάντα μου φαίνονταν λειψά. Δεν ξέρω τι ακριβώς θυμάσαι. Αν σε κάποια γωνίτσα του μυαλού σου υπάρχει ακόμη κρυμμένο έστω ένα ξέφτι από την τελευταία μας συνάντηση. Αν με θυμάσαι να σου υπόσχομαι ότι θα πιάσω αυτό τον κακό. Να σε δελεάζω με τη θάλασσα, κι εσύ να νομίζεις πως μπο- ρούσες να με εμπιστευτείς. Πως όλα θα πήγαιναν καλά και πως εγώ θα ήμουν εκείνη που θα το διασφάλιζε. Τώρα πια, ό,τι και να πω είναι λίγο, κι αυτό το γράμμα, που ίσως είναι το τελευταίο μου, μπορώ να σου το γρά- ψω μόνο νοερά. Όλα τελείωσαν, άγγελέ μου. Σήμερα θα πεθάνω. Όπως εκείνη. Αυτός ο άνθρωπος νίκησε.