Τα τελευταία παιδιά στη γη 5: Η λεπίδα του Μεσονυχτίου

17 Σκύβω και ψιθυρίζω στα φιλαράκια μου: «Κοιτάξτε την Ίβι…Έχει περάσει εντελώς στη σκοτεινή πλευρά. Έχει γίνει φουλ έξτρα κακιά». «Φαίνεται πως τα ζόμπι τα τραβάει η φωνή της» πα- ρατηρεί ο Κουίντ. ΗΤζουν γνέφει. «Εμ βέβαια, αφού άνθρωποι =φαΐ!» Για να καταλάβεις, παρακολουθούσαμε το Κέντρο Μπόουλινγκ εδώ και μια βδομάδα, περιμένοντας μια αρκετά μεγάλη ορδή ζόμπι, ώστε να χωθούμε ανάμεσά τους και να περάσουμε απαρατήρητοι. Και επιτέλους έφτασε η στιγμή… Έτσι μπήκαμε στο πετσί του ρόλου μας και γίναμε μέλη του ζόμπι κλαμπ. Αυτό δεν έγινε τόσο απλά. Φτιά- ξαμε μια λίστα με όσα έπρεπε να τσεκάρουμε πριν από την τελική φάση της επιχείρησης. Μεϊκάπ ζόμπι – τσεκ. Γκρίζο δέρμα, πράσινη γλίτσα να κρέμεται από τα στόματά μας και μαλλιά του στιλ μόλις σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι. Μυρωδιά ζόμπι – τσεκ. Την ΜΠΟΧΑ την έχουμε. Ο Κουίντ την εμφιάλωσε. Είναι απαίσια και τόσο βρομερή, που ο εμετός φτάνει στα τρία τέταρτα της διαδρομής ως τον λαιμό μου – αλλά όπως και να ’χει μας καλύπτει. Και το τελευταίο και ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ : το περπά- τημα των ζόμπι, αλλιώς το σκουντούφλημα των ζόμπι. Ξέραμε ότι έπρεπε να έχουμε τελειοποιήσει το περπά- τημα αν θέλαμε να ενσωματωθούμε στην ορδή. Περά- σαμε μέρες ολόκληρες κάνοντας πρόβες – ακόμα και μπροστά στον Μπαρντλ, για να εξασφαλίσουμε ότι το είχαμε έως και το τελευταίο βηματάκι. ΦΙΛΝΤ ΙΛΝΤ ΛΝΤ Υ