Τα τελευταία παιδιά στη γη 5: Η λεπίδα του Μεσονυχτίου

20 Μια βαριά ανάσα –σαν αγκομαχητό– με βγάζει από τη φαντασίωσή μου για την ομάδα των υπερηρώων. Πε- ριμένω να δω ένα γερά συναχωμένο ζόμπι, αλλά αυτός που βαριανασαίνει δεν είναι άλλος από τον Ντερκ. Που δε δείχνει καθόλου έτοιμος να το παίξει Εκδικητής. Πράγμα δίκαιο. Πέρασε μια πολύ σοβαρή περιπέ- τεια. Από την οποία γιατρεύτηκε. Μάλλον όμως έχει ψιλοφρικάρει. «Ντερκ, είσαι οκέι;» ψιθυρίζω. ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ! Εννοώ… ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΜΕ! ΣΟΥ ΤΗΝ