Η λεία

Η Λ Ε Ι Α 33 μικρό, σκοτεινό σημείο της υπόθεσης. Αν τελικά πίσω από το τα­ ξίδι τους κρυβόταν μια επιχείρηση λαθροθηρίας, η Γιοχάνα και ο Θόριρ θα χρεώνονταν ένα τεράστιο φιάσκο έτσι και τα παρατού­ σαν εκείνη τη στιγμή. Όμως εκείνη φημιζόταν για το πείσμα της. Δεν ήταν απ’ αυτούς που το έβαζαν εύκολα κάτω. «Πρώτα όμως πρέπει να πάμε να κοιτάξουμε λιγάκι τον τάρανδο». Ο Θόριρ δεν έφερε καμιά αντίρρηση. Έτσι, κατευθύνθηκαν προς τα κέρατα, περπατώντας όσο πιο γρήγορα γινόταν μέσα στο χειμωνιάτικο τοπίο. Το χιόνι γύρω τους είχε μεταμορφωθεί σε ένα λείο και γλιστερό στρώμα πάγου, που άλλοτε πάχαινε κι άλλοτε γινόταν λεπτό, σαν κοφτερό γυαλί. Σε μερικά σημεία, ράγιζε κι έσπαγε κάτω από τα πόδια τους, κάνοντάς τους, σε κάθε τους βήμα, να βυθίζονται μέχρι τη μέση της γάμπας τους μέσα σε λακ­ κούβες. Όσο ανέβαιναν την πλαγιά, η πορεία τους γινόταν όλο και δυσκολότερη. Σε μια στιγμή, ενώ πλησίαζαν τα κέρατα του τα­ ράνδου, η Γιοχάνα κοντοστάθηκε. «Νομίζω πως πάτησα κάτι» είπε κοιτάζοντας το δεξί της πόδι. «Τι; Καμιά πέτρα μήπως;» Ο Θόριρ έβαλε τα χέρια στη μέση του και έσμιξε τα φρύδια του με απορία. «Όχι, αποκλείεται. Δεν είναι πέτρα αυτό το πράγμα». Η Γιο­ χάνα απομάκρυνε το πόδι της από το σημείο και κοίταξε εμβρό­ ντητη μέσα στη λακκούβα. Πήρε μια βαθιά ανάσα προσέχοντας να μη χάσει την ισορροπία της και πέσει πίσω κατρακυλώντας στην πλαγιά. «Θεούλη μου!» Ο Θόριρ την πλησίασε. Ύστερα ήρθε κι η δική του σειρά να χάσει την ισορροπία του. Λίγο έλειψε να πέσει κι εκείνος μπρο­ στά. Στον πάτο μιας λακκούβας, φαινόταν ένα κεφάλι. Πάνω από την τρύπα, οι δυο διασώστες το κοίταζαν άφωνοι, με μάτια που άστραφταν.