Η κυρία που λυπάται

[ 17 ] Η Κ Υ Ρ Ι Α Π Ο Υ Λ Υ Π Α Τ Α Ι τα μέτρα σας στο άψε σβήσε –δείχνετε συμφιλιωμένοι με την ηλικία σας, νεανίζετε επιδεικτικά, ρέπετε στην κατά- θλιψη ή στη σαχλαμάρα;–, θα καθυστερούσα επίτηδες να γνωματεύσω –διότι εσείς, ό,τι και αν είστε, δεν είστε εύ- κολοι, δεν είστε απλοϊκοί, δεν είστε συνηθισμένοι, είστε πολύπλοκοι, είστε συναρπαστικοί, είστε ακαταμάχητοι– κι έπειτα θα σας πρότεινα το κατάλληλο κουστουμάκι: «Νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσετε με το Δεν αποταμιεύω τις ανασφάλειές μου . Μπορεί να σας ξενίσει λίγο στην αρχή, αλλά μετά θα του πάρετε τον αέρα». Ή: «Γιατί δεν δοκιμάζετε το Καλωσόρισες, γαλήνη; Δείτε το σαν βατήρα για τα επόμενα». Ή: «Στη θέση σας θα προτιμούσα τη Συμβίωση χωρίς συμβιβασμούς . Θα το συνιστούσα και στον σύζυγό σας. Διαβάστε το παράλληλα – ο καθένας το δικό του αντίτυπο. Ακόμα και το τέμπο, ξέρετε, ή και η δυσα- νεξία κατά την ανάγνωση μαρτυρούν περισσότερα από το ίδιο το βιβλίο». Ήμουν ικανός λοιπόν να σκάψω τόσο βαθιά στο βλέμ- μα σας –το υπέροχο, το σαγηνευτικό βλέμμα σας, το βλέμ- μα της πιο ερωτικής αγελάδας– και να προβλέψω πώς θα σας φανεί το βιβλίο που σας προτείνω, αν θα το διαβά- σετε απνευστί ή αν θα το παρατήσετε; Όχι, δεν ήμουν. Όπως κάθε αξιοπρεπής μόδιστρος, ήθελα κι εγώ να ξε- φορτωθώ το στοκ στην αποθήκη μου. Εάν δεν τρέφατε τυφλή εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου, εάν ήσαστε μια