Η κυρία που λυπάται

Π Ε Τ Ρ Ο Σ Τ Α Τ Σ Ο Π Ο Υ Λ Ο Σ [ 16 ] γνώσει. Θέλω να πω, και την ώρα που έχεζε –αν δεχτού- με ότι αραιά και πού έχεζε– ο νους του έτρεχε μίλια μακριά από τον σφιγκτήρα του, στις συναισθηματικές του διατα- ραχές και στα ανοικονόμητα ψυχολογικά του προβλήμα- τα. Μπορεί αυτές οι διαταραχές και αυτά τα προβλήμα- τα να κατρακυλούσαν ενίοτε ως τον κώλο του, να έβρισκαν έκφραση ως ευκοιλιότητα ή ως δυσκοιλιότητα, ως εσω- τερικές ή ως εξωτερικές αιμορροΐδες, ακόμα και ως ογκί- δια του παχέος εντέρου, αλλά ανάλογες αποκρουστικές λεπτομέρειες δεν πρόκειται να εντοπίσετε σε κανένα από τα επτά βιβλία μου (σας υπενθυμίζω πάντως ότι τώρα διαβάζετε το όγδοο). Τα βιβλία μου είναι βιβλία άσαρκα. Βιβλία ιδεών. Βιβλία συμβουλών. Παπαροβιβλία. Η απάντησή μου εξάλλου –τότε, προ τετραμήνου– ούτε θα σας ξάφνιαζε, ούτε θα σας τρόμαζε. Θα ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σας. Κυριολεκτώ. Έπαιρ- να πάντα τα μέτρα σας. Δεν ήμουν συγγραφέας. Ήμουν ράφτης · ένας μόδιστρος της γειτονιάς. Αυτή η ερώτηση (που εσείς τη θεωρούσατε, αν όχι αρκούντως πρωτότυπη, όχι εντούτοις κι ενοχλητική) ήταν η πιο τετριμμένη από τις τετριμμένες ερωτήσεις: «Ποιο από τα βιβλία σας θα μου προτείνατε να διαβάσω πρώτο;». Εγώ θα έκρυβα επι- δέξια τη βαρεμάρα μου, θα έδειχνα αιφνιδιασμένος από την ερώτησή σας –για τρισχιλιοστή φορά αιφνιδιασμένος, ένας καρατερίστας πια του αιφνιδιασμού–, θα έπαιρνα