Η κυρία που λυπάται

[ 15 ] Η Κ Υ Ρ Ι Α Π Ο Υ Λ Υ Π Α Τ Α Ι εκτύπωση εκμηδενίζει πλέον το ενδεχόμενο να μουντζου- ρώσετε τα κωλομέρια σας. Πιθανόν οι πιο μερακλήδες ανάμεσά σας να νοσταλγήσουν το παλιό καλό μελάνι, όμοια με τις σφραγίδες εξόδου και εισόδου στα διαβατή- ρια, προτού καταργηθούν από τη συνθήκη του Σένγκεν, τα αδιαμφισβήτητα πάλαι ποτέ πιστοποιητικά για ένα αλησμόνητο ταξίδι στην Ευρώπη ή για ένα αλησμόνητο χέσιμο. Παραληρώ, το ξέρω. Υποθέτω πάντως ότι ανή- κετε στον σκληρό πυρήνα του πληθυσμού. Δεν χέζετε τέσσερις φορές την ημέρα, ούτε μία φορά το δεκαήμερο. Δεν σπαταλάτε επίσης το χαρτί αβασάνιστα. Εν τοιαύτη περιπτώσει, το συγγραφικό μου έργο θα καλύψει τις ανά- γκες σας για έναν χρόνο, ίσως και για ενάμιση. Δεν το συζητώ. Με το αυθεντικό κωλόχαρτο θα σας έρθει μία η άλλη · χώρια η επιμόρφωση. Εάν με ρωτούσατε ωστόσο τέσσερις μήνες νωρίτερα –τέσσερις δεκαετίες, αδέρφια, τέσσερις αιώνες– η απά- ντησή μου θα ήταν ολότελα διαφορετική, αρχής γενομέ- νης από τη διατύπωση. Τότε δεν θα διατύπωνα ως κώλο τον κώλο, ούτε ως κουράδα την κουράδα. Εν ανάγκη θα έκανα λόγο για πρωκτό ή κόπρανα, αν και ήταν ολωσδι- όλου απίθανο ν’ ασχοληθώ με κάτι τόσο ποταπό όσο η αφόδευση. Ο νοερός μου αναγνώστης, εκείνος που υπα- γόρευε ουσιαστικά τη διατύπωση στα γραπτά μου, ήταν ένα πλάσμα άκωλο. Δεν έχεζε ποτέ, τουλάχιστον εν επι-