Η κυρία που λυπάται

Π Ε Τ Ρ Ο Σ Τ Α Τ Σ Ο Π Ο Υ Λ Ο Σ [ 20 ] νη εντύπωση ότι γράφω ένα βιβλίο κάθε δυόμισι χρόνια – αν συνυπολογίσουμε ότι το πρώτο κυκλοφόρησε στα είκοσι τέσσερά μου και το έβδομο στα τριάντα εννέα μου. Στην πραγματικότητα, το πρώτο μου βιβλίο, με τον κρυόκωλο τίτλο Η μεταβατική περίοδος της εφηβείας , ήταν και το μόνο που με βασάνισε. Άρχισα να το σκαρώνω στα είκοσι ένα μου, τελειόφοιτος στο ΤμήμαΨυχολογίας του Πανεπιστημίου της Κρήτης και δεν το ολοκλήρωσα παρά τρία χρόνια αργότερα. Βρίσκεται εκτός αγοράς εδώ και καιρό, αλλά δεν αποκλείεται να το εντοπίσετε σε κανένα συνοικιακό βιβλιοπωλείο, σκονισμένο και ξεχασμένο, πα- ρέα με άλλα αγνοούμενα συναδέλφων από τη Συμβουλευ- τική ή την Αυτοβελτίωση. Από πολλές απόψεις ήταν το μοναδικό έντιμο βιβλίο που έγραψα ποτέ (αν εξαιρέσου- με, θέλω να ελπίζω, αυτό που διαβάζετε τώρα) και ίσως έτσι εξηγείται πώς πήγε άπατο. Ψαρωμένος με τις σπου- δές μου, ευλαβικά προσηλωμένος στην επιστημονική δεο- ντολογία, αλλεργικός με την εκλαΐκευση – ό,τι απέφυγα εν ολίγοις να επαναλάβω στη συνέχεια. Ακολουθούν εννέα χρόνια συγγραφικής βουβαμάρας – και μετά ο κατακλυσμός: ένα βιβλίο τον χρόνο. Δεν μιλάμε όμως για έξι διαφορετικά βιβλία, ούτε για βιβλία καν . Σε μια δυο δεκαετίες από σήμερα, ανάλογα βιβλία –πιθανόν και καλύτερα– θα γράφει ο υπολογιστής μου χωρίς την ελάχιστη δική μου παρέμβαση. Θ’ ανακατεύει